گاهی اوقات، به‌دنبال نظریه‌ی ویلبر شرام، از نظریه تزریقی با عنوان «مدل گلوله نقره‌ای» (۱۹۸۲) نیز یاد می‌شود. طبق این نظریه؛ رسانه‌های جمعی آن‌قدر قدرتمند هستند که می‌توانند پیام‌های خود را مستقیماً به مخاطب تزریق کنند؛ یا اینکه می‌توانند مانند یک گلوله‌ی جادویی، با دقت به سمت مخاطب هدف‌گیری شوند و مخاطب نیز بی‌اختیار با برخورد گلوله سقوط کند. به‌طور خلاصه، این دیدگاه معتقد است که تولیدکنندگان پیام‌های رسانه‌ای می‌توانند ما را وادار کنند هر کاری که می‌خواهند انجام دهیم. این دیدگاه هرگز به‌طور جدی توسط نظریه‌پردازان رسانه پذیرفته نشده است. در واقع، بیشتر یک باور عامیانه است تا یک مدل علمی؛ باوری که بارها در رسانه‌های عمومی ظاهر می‌شود، به‌ویژه زمانی که جنایتی عجیب یا هولناک رخ می‌دهد و رسانه‌ها آن را به پوشش خشونت یا مسائل جنسی بیش از حد در رسانه‌ها نسبت می‌دهند. سپس معمولاً سیاستمداران این موضوع را دستاویز قرار می‌دهند تا خواستار کنترل بیشتر بر محتوای رسانه‌ها شوند.
نقل از: کانال تلگرام یونس شکرخواه