سیستم اداری چنان کند و سنگین است که حتی تصمیم‌های ساده مثل اینکه پنجشنبه تعطیل باشد یا شنبه ماه‌ها و گاهی سال‌ها پشت در اتاق‌ها معطل می‌ماند و پروژه‌ها به نیمه‌تمامی محکوم‌اند. در چنین ساختاری، برنامه‌ریزی و نظارت معنایی ندارد و پاسخ‌گویی اندک است. هر نهاد ساز خودش را می‌زند، هماهنگی وجود ندارد و مسئولیت‌پذیری فراموش شده است. نتیجه؟ بحران‌های انباشته، اتلاف منابع، وعده‌های تکراری و ناکام...