درگذشت حجت الاسلام و المسلمین دعایی، داغی بر دل همه کسانی که او را می‌شناختند بود. او از پیشتازان انقلاب، مبارزان نهضت ۱۵ خرداد، نماینده ملت در مجلس و مدیر یکی از رسانه‌های ملی کشوربود. دعایی روحانی بود که از انقلاب میراث خواری نکرد،بلکه همچنان در منزلی ساده می زیست، لباس‌ ساده می‌پوشید و با اتومبیل معمولی رفت و آمد می‌کرد. در دلش غم فرودستان نهفته بود و با کارگران و کارکنان موسسه اطلاعات زندگی می‌کرد و غذا می‌خورد و به درد دلشان می‌رسید. برایشان نیازهای اولیه نظیرمسکن را فراهم می‌ساخت. وقتی دعایی را که می‌دیدید موج عاطفه، صمیمیت، شفافیت، دلربایی و طنازی یک انسان آزاده و خیرخواه را احساس می‌ کردی. دعایی منعطف و منصف و عادلانه قضاوت می‌کرد اگرچه خود به اردوگاه اصلاح طلبان تعلق داشت، ولی آنقدر از خود انصاف، انعطاف و رواداری به خرج می‌داد که همه طیف‌های سیاسی و اجتماعی ایشان را از آن خودشان می‌دانستند. دعایی برای جامعه کم خرج و پر منفعت بود. هر کس با او سر و کار داشت از نعمت حسن خلق، انسان دوستی، خیرخواهی؛ زیبایی روح و انصاف و مدارای او بهره مند می‌شد. دعایی در حالی که از شخصیت‌های مطرح انقلاب و جمهوری اسلامی بود، اما در میان مردم می زیست و دچار خود بزرگ بینی و خودخواهی نبود و انسانی فروتن و معمولی می‌نمود؛ ولی در چشم مردم و دوستانش بزرگ و سترگ جلوه می‌کرد و آن را از آلاف و الوف و ثروت اندوزی و درشت گویی به دست نیاورده بود که از انسانیت، آرامش روحی، خداپرستی، انصاف، مردم‌داری وهمزیستی با فرودستان فراهم ساخته بود. دعایی نمونه‌ای بود ازیک روحانی راستین شیعه مردم دوست، انسان گرا، خیرخواه، منصف و آزادی خواه که امروزه مردم ایران سخت نیازمند چندین روحانی هستند که مورد احترام باشد. این ضایعه جبران ناپذیررا به خانواده معزز ودوستان وآشنایان ایشان تسلیت عرض می‌نمایم.
 روحش شاد و در پرنیان رحمت 
و مغفرت الهی قرینه جاودانگی باد.
محمدحسین شریف زادگان