طناز طباطبایی: «بی رؤیا» درباره جابه‌جایی هویت است
طناز طباطبایی بازیگر بی رؤیا، در این نشست با اشاره به توضیحی که به پایان فیلم بی رؤیا اضافه شده است، گفت: نه فیلم‌نامه و نه عناصر فیلم «بی رؤیا» هیچ‌کدام به‌طور خاص به بیماری شیزوفرنی اشاره ندارد، اما بنا به تشخیص کارگردان و برای دریافت پروانه نمایش و حضور در جشنواره فیلم فجر این توضیح به پایان فیلم اضافه شد که چنین برداشتی را متبادر می‌کند. وی با اشاره به این‌که «بی رؤیا» درباره جابه‌جایی هویت است، تصریح کرد: فیلم‌نامه را خیلی دوست داشتم و اتفاقی که از نیمه دوم فیلم می‌افتد برایم خیلی هیجان‌انگیز بود. وقتی در دل نقش قرار گرفتم متوجه شدم هولناک‌ترین اتفاقی که ممکن است برای یک فرد بیفتد همین از دست رفتن هویت است.
هومن سیدی: تهیه‌کننده بی رؤیا نبودم!
هومن سیدی که نامش در کنار سعید سعدی به‌عنوان یکی از تهیه‌کننده‌های این فیلم اعلام شده بود، در نشست خبری این فیلم گفت بابیان این‌که تأثیری روی نگارش فیلم‌نامه نداشتم، گفت: اساساً خودم را تهیه‌کننده نمی‌دانم و قصدم تولید یک فیلم دیگر نبود. فقط می‌خواستم به کارگردان کمک کنم فیلمش را بسازد. تهیه‌کننده اصلی این فیلم آقای سعدی است و من فقط به نیابت از وی به این نشست آمده‌ام. تلاش می‌کردم یک فیلم‌ساز جوان که فیلم‌هایش را دیده بودم را راهنمایی کنم، ولی از یک جایی به بعد فکر کردم ورود کنم تا فیلم حرکت کند و ساخته شود. انگیزه اصلی برای تهیه‌کنندگی این کار همین بود.
آرین وزیردفتری: می‌خواستم به سبک رؤیا کارگردانی کنم
آرین وزیردفتری کارگردان فیلم «بی رؤیا» نیز در پاسخ به این‌که آیا در ساخت این فیلم از رمان زنجیره الهام گرفته است، توضیح داد: از فیلم‌ها و داستان‌های زیادی الهام گرفتم ولی این رمان را نخوانده بودم. پرسونای اینگمار برگمان و بچه رزماری رومن پولانسکی فیلم‌هایی بود که در ساخت این فیلم از آن‌ها الهام گرفتم. وی با اشاره به این‌که کلیدواژه این فیلم هویت است، گفت: فیلم به سبک کلاسیک شروع می‌شود و همه‌چیز مسلط پیش می‌رود، اما می‌خواستم به سبک رؤیا کارگردانی کنم بنابراین از یک جایی به بعد به‌گونه‌ای به نظر می‌رسد که سررشته امور از دست من کارگردان نیز خارج شده است. می‌خواستیم هم‌زمان با پیش رفتن با کاراکتر تغییر فرمت را داشته باشم. وزیردفتری درباره ایده گرفتن از کارگردانان مطرح جهان خاطرنشان کرد: «چارلی کافمن» و «رومن پولانسکی» هر دو از کارگردانان مورد علاقه من در جهان هستند. ایده آن‌ها در پیاده کردن تعلیق خیلی روی من تأثیر گذاشته و من هم می‌خواستم با یک داستانی که از دل سینمای اجتماعی ایران می‌آید همین کار را بکنم.