به قلم: سردبیر
دولت‌های پس از انقلاب به دلیل درگیر بودن با جنگ و پیامد باقی مانده از آن و همچنین ادامه تخاصم با آمریکا، اروپا و اسراییل شرایطی را به وجود آوردند که علیه ایران تحریم یک جانبه و چند جانبه و تحریم‌های سازمان ملل وضع شود.
هر چند در دولت روحانی تحریم‌های سازمان ملل برداشته شد، اما به نظر می‌رسد با فعال شدن مکانیسم ماشه که تنها شش روز دیگر به زمان فعال شدن آن باقی مانده است تحریم‌های سازمان ملل به طور خودکار باز گردد.
اگر این اتفاق رخ دهد وضع اقتصاد و زندگی مردم بدتر از آن خواهد بود که امروز و دیروز بوده است. آمریکا در اقدامی ناجوانمردانه فروش نفت ایران را هدف قرار داده و مهم‌تر اینکه تحریم پشت تحریم علیه ایران وضع می‌کنند. شرایط به گونه‌ای شده که براساس نظر کارشناسان و مسئولان دولت در سال جاری حدود 800 هزار میلیارد تومان کسری بودجه دارد. کسری بودجه یعنی تورم، یعنی افت تولید و کاهش قدرت خرید مردم. وقتی دولت کسری بودجه دارد و درآمد نفتی‌اش کفاف هزینه‌ها را نمی‌دهد مجبور به چاپ اسکناس بی پشتوانه می‌شود که این یک فاجعه است و نباید اتفاق بیفتد. یعنی چنین شرایطی دولت و مجلس نتوانسته‌اند از هزینه‌های جاری کشور بکاهند و نهادها و بنگاه‌های زیان ده را تعطیل یا به مردم واگذار کنند.
اگر به بودجه 1404 مراجعه کنید در آن جا جدولی را خواهید دید که کمک به نهادهای فرهنگی است. این نهادها پول می‌گیرند اما گزارش عملکرد ارائه نمی‌دهند. مسعود پزشکیان، رییس جمهور در ارتباط با دادن پول به نهادها واکنش نشان داد و گفت: «کارمان شده فقط به یک مشت بنیاد و سازمان‌های الکی که به هیچ دردی نمی‌خورند پول بدهیم. برخی موارد به کسانی بودجه تعلق می‌گیرد که نباید تعلق بگیرد. گفتم آقایان این بساط باید جمع شود.»
حاکمیت باید شجاعت به خرج دهد و جلوی ریخت و پاش‌ها را بگیرد. چند روز پیش مرکز آمار ایران مطلبی را منتشر کرد که در آن آمده بود هزینه خانوار بیشتر از درآمد آن‌هاست. ماجرا چیست؟ چرا این چنین شد؟
جناب سعدی فرمود:
بر احوال آن مرد باید گریست / که دخلش بود نوزده خرج بیست