امام‌علی حبیبی، نخستین قهرمان المپیکی ایران و یکی از بزرگ‌ترین نام‌های تاریخ کشتی جهان، بامداد روز یکشنبه دوم شهریور در سن ۹۴ سالگی به دلیل مشکل قلبی و تنفسی در بیمارستان رازی قائمشهر دار فانی را وداع گفت. انتشار خبر درگذشت او موجی از اندوه را در جامعه ورزش ایران و جهان برانگیخت و بسیاری از اهالی ورزش، سیاست و فرهنگ با پیام‌هایی یاد و نام «ببر مازندران» را گرامی داشتند.
دوران نوجوانی
امام‌علی حبیبی در سال ۱۳۱۰ در روستای درزی‌کلا از توابع بابل به دنیا آمد. دوران کودکی‌اش در فقر و محرومیت گذشت و پس از درگذشت پدر در دوازده سالگی، همراه مادر و خواهرانش به قائمشهر مهاجرت کرد. کار در شالیزار و سختی‌های زندگی نه‌تنها او را از تلاش بازنداشت، بلکه روحیه‌ای مقاوم و اراده‌ای شکست‌ناپذیر در وجودش شکل داد که بعدها در میدان‌های ورزشی به بار نشست. حبیبی از همان نوجوانی کشتی را آغاز کرد و خیلی زود با استعداد و قدرتی کم‌نظیر به سطح اول این رشته راه یافت.
افتخارات
افتخارات او در تاریخ ورزش ایران ماندگار است. در المپیک ۱۹۵۶ ملبورن، در وزن ۶۷ کیلوگرم کشتی آزاد، با غلبه بر رقبای پرآوازه جهانی نخستین مدال طلای تاریخ المپیک ایران را به ارمغان آورد. این افتخار بی‌سابقه راه کشتی ایران را برای دهه‌های بعدی گشود و نام حبیبی را برای همیشه در حافظه ورزش ملی حک کرد. او در سال‌های بعد نیز بر سکوی جهانی ایستاد؛ سه مدال طلای قهرمانی جهان در سال‌های ۱۹۵۹ تهران، ۱۹۶۱ یوکوهاما و ۱۹۶۲ تولدو به دست آورد و در بازی‌های آسیایی ۱۹۵۸ توکیو نیز بر بام قاره ایستاد. قدرت، سرعت و تکنیک‌های ناب او در آن سال‌ها باعث شد بسیاری از کارشناسان لقب سریع‌ترین و کامل‌ترین کشتی‌گیر عصرش را به او بدهند.
الگوی کشتی‌گیران
شهرت حبیبی تنها به مدال‌های رنگارنگ محدود نبود، بلکه سبک مبارزه خاص او نیز در ذهن‌ها ماندگار شد. فنون ویژه‌ای چون «یک دست و یک پا» و «سر و ته یکی» با نام او گره خورد و سرعت خیره‌کننده‌اش به قدری بود که در محافل جهانی از او به‌عنوان پدیده‌ای بی‌مانند یاد می‌شد. بسیاری از مربیان و کشتی‌گیران جوان، او را الگویی در فنون هجومی و تاکتیک‌های خلاقانه می‌دانستند و همین موضوع باعث شد میراث فنی حبیبی همچنان در کشتی ایران زنده بماند.
ورود به عرصه سیاست
زندگی او تنها در کشتی خلاصه نشد. پس از پایان دوران قهرمانی، به عرصه سیاست وارد شد و به‌عنوان نماینده مردم بابل در مجلس شورای ملی خدمت کرد. هم‌زمان حضور در سینما را نیز تجربه کرد و در چند فیلم، از جمله «ببر مازندران» به کارگردانی ساموئل خاچیکیان و آثاری مانند «جهنم سفید»، «آدم و حوا» و «مرد جنگل»، نقش‌آفرینی کرد. این وجه چندبعدی شخصیت حبیبی نشان می‌دهد که او فراتر از یک ورزشکار صرف بود؛ قهرمانی که در عرصه‌های مختلف اجتماعی و فرهنگی نیز حضور داشت.
تالار مشاهیر
در سال ۲۰۰۷ نام او در تالار مشاهیر اتحادیه جهانی کشتی ثبت شد و از سال ۲۰۱۰ مسابقات بین‌المللی کشتی در مازندران به نام او برگزار می‌شود. این رویداد ورزشی نه‌تنها ادای دینی به نخستین طلایی ایران در المپیک بود، بلکه فرصتی برای معرفی الگو و الهام به نسل‌های جدید کشتی‌گیران نیز محسوب می‌شد. در همین سال‌ها نیز کتابی از زندگی‌نامه او منتشر شد که مسیر پر فراز و نشیب زندگی و قهرمانی‌هایش را روایت می‌کرد. امام‌علی حبیبی با زندگی‌اش نشان داد که چگونه می‌توان از دل محرومیت و سختی، قله‌های جهانی را فتح کرد. او نه‌فقط نخستین طلایی ایران در المپیک، بلکه الهام‌بخش نسلی بود که بعدها با نام‌های بزرگی چون غلامرضا تختی، رسول خادم و علیرضا دبیر، کشتی ایران را در جهان مطرح کردند. اکنون که «ببر مازندران» برای همیشه خاموش شده، یاد و نام او همچنان در دل مردم و بر سکوهای کشتی جهان زنده خواهد ماند. درگذشت او پایان یک دوران درخشان است، اما میراثش جاودانه خواهد بود؛ میراثی از شجاعت، تعهد، فنون ناب و عشق بی‌پایان به وطن.
پیام‌های تسلیت
خبر درگذشت او با پیام‌های تسلیت گسترده همراه شد. مسئولان ورزشی و چهره‌های کشتی ایران از جمله شاگردان و دوستدارانش، او را نماد غیرت، مردانگی و تلاش بی‌وقفه خواندند. بسیاری یادآور شدند که درگذشت او درست در سالروز شهادت امام رضا (ع) رخ داد، اتفاقی که به باور جامعه ورزش ایران نشانه‌ای از جایگاه معنوی و ارزشمند او بود. رسانه‌های داخلی و بین‌المللی نیز به احترام این قهرمان ملی، از او با عنوان «افسانه کشتی جهان» و «پیشگام المپیک ایران» یاد کردند.
ستاره صبح درگذشت پدر کشتی ایران را به مردم و طرفداران کشتی تسلیت می گوید و با خانواده آن مرحوم ابراز همدردی می کند.