مسعود پزشکیان در نشست خود با خبرنگاران بار دیگر به موضوع وفاق ملی پرداخته و گفته است: «نگاه ما این است که چشم‌اندازی که مقام معظم رهبری تعریف و سیاست‌هایی که ابلاغ کرده‌اند و برنامه‌هایی که وجود دارد، همه در آن چهارچوب عمل کنیم» وی با اشاره به نقد خبرنگار کیهان درباره حضور برخی از افراد در کابینه نیز گفت: «براساس نگاهی که شما دارید، شاید بگویید حق با شما است، اما این فرد توانمند است و می‌خواهد کمک کند، آیا باید بگوییم که تو کنار بمان، چون در گذشته چنین موضعی داشتی؟ پس چطور می‌خواهیم وحدت کنیم و چطور می‌خواهیم وفاق داشته باشیم؟ اگر وفاق معنایش این است کسی را پیدا کنیم که هیچ گناهی نداشته باشد و هیچ اشتباهی نکرده باشد، نمی‌توانیم، اصلاً امکان ندارد و پیدا نمی‌کنید.»
مسعود پزشکیان در بخش دیگری از سخنان خود گفت «ابرپروژه‌های مورد نظرم یکی نرم‌افزاری و دیگری سخت‌افزاری است. آنکه نرم افزاری است، به وحدت و انسجام و وفاق ملی و ایجاد امید و مشارکت و دوباره به صحنه آوردن مردم بر می‌گردد تا جو ناامیدی که مردم تصور می‌کردند، مملکت برای عده‌ای خاص است و بقیه اگر خوششان نیامد، بلند شوند، بروند، از این حالت خارج شوند.» این بخش از سخنان رئیس‌جمهور که اتفاقا با تشویق بخشی از خبرنگاران حاضر در نشست همراه شد، پرسش‌هایی را ایجاد کرده است، از جمله این که مسعود پزشکیان برای پیشبرد ابرپروژه وفاق ملی نیازمند چه اقداماتی است و این موضوع به چه مقدار زمان نیاز دارد؟ محمد هاشمی رفسنجانی، عضو هیئت مؤسس حزب کارگزاران سازندگی و فعال سیاسی در گفت‌وگو با فرارو به این پرسش‌ها پاسخ داده است:
عده‌ای مفهوم وفاق ملی را تحریف می‌کنند
محمد هاشمی رفسنجانی به فرارو گفت: «مقدمه بحث وفاق ملی این است که دقت کنیم کشورمان بیش از ۸۸ میلیون جمعیت دارد و هر یک از این افراد به لحاظ بومی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، رویکرد سیاسی و ... تفاوت‌هایی با یکدیگر دارند. کشور ما از کرد و لر تا عرب را در خود جای داده است و حتی به لحاظ مذهبی هم تنوع داریم. پس این که انتظار باشد اقدامات دولت بتواند همه افراد کشور را با همه تنوع‌هایی که اشاره کردم راضی نگه دارد اصلا منطقی نیست. دولت چهاردهم و در رأس آن رئیس‌جمهور نمی‌تواند همه را راضی کند. وفاق ملی، بر اساس تعریف دکتر پزشکیان این است که کشور را با یک جناح نمی‌توان اداره کرد و باید همفکری انجام شود، ضمن این که دکتر پزشکیان تاکید دارند ما همه با هم برادریم و باید در صلح باشیم، تعامل داشته باشیم و برای اداره کشور به هم کمک کنیم. نگاهی به عملکرد دکتر پزشکیان نشان می‌دهد این دو مسئله، یعنی همفکری و برادری و تنوع افراد انتخابی (برای این که از یک حزب و یک گروه نباشند)، تا حد زیادی اعمال شده است.»
وی افزود: «افراد با هر گرایش سیاسی خارج از جناح بندی در دولت مسعود پزشکیان حضور دارند و این موضوع نشان می‌دهد ایشان گام اول وفاق ملی را موفقیت آمیز طی کرده است. نکته دوم این است که برحسب دستور رئیس‌جمهور، مدیران میانی که توسط وزرا انتخاب می‌شوند، باید افرادی باشند که وابستگی و صمیمیت جناحی با وزرا نداشته باشند، بلکه بر اساس معیار‌های شایستگی‌های لازم انتخاب شوند. اما این یک سوی ماجراست. در سوی دیگر ماجرا، منتقدان انتخاب‌های آقای پزشکیان باید به این نکته دقت کنند که با توجه به جمعیت کشور و فعالان سیاسی، این انتظار بی جایی است که تصور کنیم قرار است سلیقه همه افراد ارضا شود. با این تفاسیر من به آینده وفاق ملی امیدوارم، اما نمی‌توانیم برای موفقیت کامل، زمان تعیین کنیم. اما عده‌ای هم هستند که مفهوم وفاق ملی را تحریف می‌کنند یا بر اساس مطلوب خود، تفسیر می‌کنند. برای مثال سهم خواهی می‌کنند، به سایرین اتهام ناروا می‌زنند یا می‌گویند باید نزدیکان آن‌ها در دایره اصلی مدیریت در قوه مجریه قرار گیرند.»
برخی برای منافعشان خود را به آن راه می‌زنند
این فعال سیاسی در ادامه گفت: «آقای دکتر پزشکیان، پاسخ مناسبی به نماینده روزنامه کیهان داد. اتفاقا این بهترین پاسخی بود که می‌شد مطرح کرد. آن طیف فکری خاص، خوب است به این هم فکر کند که وقتی درباره سایرین با برچسب ضد نظام و ضد حاکمیت فکر می‌کند، سایرین هم درباره خود آن طرز تفکر، همینطور فکر می‌کند. آقای پزشکیان چندین بار تاکید کرده‌اند که برای جنگیدن نیامده‌اند، بلکه برای تعامل با سایر طیف‌های فکری آمده اند؛ بنابراین ساز مخالف زن‌ها و آن‌ها که مدام بر طبل تفرقه می‌کوبند و می‌خواهند بین طیف‌های سیاسی مرزبندی کنند به دنبال کارشکنی هستند نه سازندگی و رشد کشور. حرف آقای پزشکیان در حوزه وفاق ملی کاملا روشن است، برخی خود را به آن راه می‌زنند تا منافع خود را مطالبه کنند. یک نکته مهم دیگر این است که ما باید معیار‌هایی برای سنجش صلاحیت افراد داشته باشیم. این شاخص‌ها باید روشن و عمومی باشد تا همه مطالبه گران یا همراهان دولت بدانند که افراد بر چه اساسی انتخاب شده‌اند.»
وی افزود: «در ایران، به جز آن‌ها که بر اساس سهم خواهی‌ها و منافع حزبی، با دولت حاکم مخالفند، ۳ گروه اصلی در قبال سیاست‌های دولت واکنش نشان می‌دهند؛ عده‌ای هستند که به کشور‌های دیگر رفته‌اند و نسبت به سیاست‌های کلی حاکمیت مخالفت دارند و به اصطلاح مخالف نظام هستند، عده‌ای داخل کشور حضور دارند و طرفدار و همراه دولت و نظام جمهوری اسلامی هستند و در نهایت عده‌ای هم بی تفاوت نسبت به تغییرات و سیاست‌های دولت هستند و اصولا واکنش خاصی هم ندارند. حالا پرسش این است آیا دولت فقط باید با موافقان خود همراه باشد؟ نمی‌شود آن‌ها که به هر دلیلی بی تفاوت شده‌اند را همراه کرد تا شاید کمکی کنند یا باری از دوش دولت بردارند؟ به جز آن عده که مخالفت اساسی با نظام دارند و اغلب هم خارج از کشور هستند، دولت پزشکیان برای داخلی‌ها (از بی تفاوت‌ها تا احزاب مخالف) جای سخن و همراهی گذاشته است. این را هم اضافه کنم که این دسته بندی‌ها ویژه کشور ما نیست و در همه جای دنیا موافقان و مخالفان و بی توجه‌ها حضور دارند.»