به قلم پاتریک جی. بوکنان مشاور چهار رئیس‌جمهور آمریکا و مؤسس نشریه محافظه‌کار آمریکن کنسرواتیو
13 اوت 2022
تارنمای آمریکن کنسرواتیو
برگردان و کوتاه‌سازی و تنظیم علی‌اصغر شهدی
[email protected]
تحولات هفته گذشته برای ایالات‌متحده چگونه رقم خورد؟ «نیویورک‌تایمز» می‌نویسد: سفر نانسی پلوسی رئیس مجلس نمایندگان ایالات‌متحده با پرواز از کوالالامپور به سمت بخش اندونزیایی بورنئو و سپس در امتداد بخش شرقی فیلیپین در یک مسیر مستقیم به‌طرف تایوان آغاز شد. اجتناب هواپیمای پلوسی از پرواز بر روی دریای چین جنوبی ممکن است با ادعای چین بر کنترل 90 درصدی جزایر این دریا که آن‌ها را به پایگاه‌های هوایی، موشکی و دریایی خود تبدیل کرده است، مرتبط باش.
پلوسی پس از 19 ساعت اقامت در تایوان، به کره جنوبی پرواز کرد، جایی که پذیرایی از او «سرد» توصیف شد. «یون سوک یول» رئیس‌جمهور این کشور ترجیح داد با وی ملاقات نکرده و به یک مکالمه تلفنی 40 دقیقه‌ای اکتفا کند. به نظر می رسد کره جنوبی هم مانند همسایگانش نگران رنجاندن چین است. علیرغم اینکه کره جنوبی، ژاپن، تایوان، استرالیا و نیوزلند همگی به ایالات‌متحده به‌عنوان متحد شماره یک در دفاع در برابر چین متکی هستند، اما همه به چین به‌عنوان شریک تجاری شماره یک خود می‌بالند.
پرسش این است که واکنش پکن به 19 ساعت حضور پلوسی در تایوان چگونه بود؟ چین با هواپیماها و کشتی‌های جنگی و موشک‌های بالستیک از ظهر پنجشنبه تا ظهر یکشنبه در شش سایت اطراف تایوان تمرین‌های شلیک مستقیم انجام داد. یک موشک چینی بر فراز تایوان پرواز کرد و پنج پوکه موشک دیگر در منطقه اقتصادی انحصاری ژاپن فرود آمد.
اثر شلیک‌های زنده در تایوان و اطراف آن، قرنطینه یا محاصره دریایی تایوان بود. کشتی‌ها و هواپیماهای دیگر برای اجتناب از هدف قرار گرفتن، به کریدورهای هوایی و دریایی نیروهای چینی نزدیک نشدند. چین همچنین تحریم‌های دیپلماتیک و اقتصادی علیه ایالات‌متحده و تایوان را اعلام کرد و مذاکرات با واشنگتن در مورد تغییرات آب و هوایی و روابط نظامی را لغو کرد.
روز جمعه در انبوهی از بیانیه‌ها در پس‌زمینه تشدید تنش‌های آمریکا و چین، پنج شرکت دولتی چین با بیش از 300 میلیارد دلار ارزش در بازار، تصمیم خود را برای حذف از بورس نیویورک اعلام کردند.
سفر پلوسی به تایوان رویداد محرکی بود که آتش‌بازی‌های جنگی چین علیه تایوان را برانگیخت؛ اما این رزمایش‌های هوایی، دریایی و موشکی در یک روز برنامه‌ریزی نشده بود.
پلوسی بقیه سفر خود را با این ژست گذراند که سفر او تغییری در سیاست ایالات‌متحده در مورد تایوان ایجاد نکرده است. وی در گفتگو با خبرنگاران در توکیو ضمن اشاره به اینکه «نمایندگی ما در اینجا تغییر وضعیت موجود نیست» افزود: «پکن احتمالاً از سفر ما به‌عنوان بهانه استفاده می‌کند.»
همان‌طور که شلیک‌های رزمایشی مستقیم به مدت 72 ساعت ادامه داشت، کاخ سفید به پلوسی گفت که ایالات‌متحده ادعای پکن مبنی بر اینکه «تایوان بخشی از چین است» را به رسمیت می‌شناسد و این ادعا را رد نمی‌کند. ...
پرسش این است که پیام ارسال‌شده و پیام دریافتی از بازی‌های جنگی که چین با آن به سفر پلوسی به تایوان پاسخ داد چه بود؟ پیامی که از پکن به ایالات‌متحده فرستاده شد واضح بود. چین، تایوان را به‌عنوان استان جدا شده خود می‌داند. این کشور با هر قدرتی ازجمله ایالات‌متحده که تصور شود واقعیت سیاسی را به چالش می‌کشد، مقابله خواهد کرد. این کشور به هر اقدام داخلی در تایوان برای تثبیت استقلال از پکن به‌عنوان عاملی برای جنگ پاسخ خواهد داد.
کاخ سفید هیچ هواپیما، کشتی یا موشکی را برای مقابله با تمرینات شلیک مستقیم چین به حرکت درنیاورد و درواقع، بارها به پکن اطمینان داد که سفر پلوسی هیچ تغییری در سیاست ایالات‌متحده ایجاد نکرده است. به‌سختی می‌توان دید که چگونه کشورهای آزاد و دموکراتیک آسیا و متحدان ایالات‌متحده، ژاپن، کره جنوبی و استرالیا نتوانستند این نتیجه را بگیرند که تهاجم چین چگونه با انفعال آمریکا مواجه شده است. حتی به نظر می‌رسد که اعضای تندروی سنا مانند «لیندسی گراهام» هم به این سیاست اعتقاد پیدا کرده‌اند.
مسیری را که پکن اخیراً دنبال کرده است در نظر بگیرید. این کشور به سرزمین‌های مرزی در هیمالیا در هند حمله کرده و آن‌ها را تصرف کرده است، تقریباً کل دریای چین جنوبی را مدعی شده، نیم دوجین جزیره را در آن دریا مستحکم کرده است، تنگه تایوان را به‌عنوان آب‌های سرزمینی می‌داند که ترانزیت آن توسط کشتی‌های جنگی ایالات‌متحده و متحدانش نیاز به مجوز چین دارد. تایوان را بخشی از چین و همچنین جزایر سنکاکو که در نزدیکی ژاپن است را مدعی شده است.
اکنون هواپیماهای نظامی و کشتی‌های جنگی خود را در سراسر تنگه تایوان به داخل و بر فراز آب‌های اطراف تایوان فرستاده و موشک‌ها و راکت‌های آزمایشی را برای تقویت ادعای خود بر جزیره روانه آنجا کرده است. هنگامی‌که چین قرن بیست و یکمی ادعای چیزی در آسیا را مطرح می‌کند، ادعای خود را با عمل پشتیبانی می‌کند. این روند غیرقابل‌انکار است و به رویارویی آینده بر سر تایوان اشاره دارد.