به قلم کریس هجیز
24 مه 2022
تارنمای کنسرسیوم نیوز
برگردان و کوتاه‌سازی علی‌اصغر شهدی
[email protected]
جنگ‌های دائمی یک باتلاق اجتماعی، سیاسی و اقتصادی را در آمریکا ایجاد کرده است. با هر شکست نظامی جدید میخ دیگری بر تابوت «پاکس امریکانا» (سلطه بلامنازع آمریکا بر جهان) کوبیده می‌شود.
ایالات‌متحده با کمک 40 میلیارد دلاری به اوکراین، خود را در تله مرگبار نظامی‌گری کنترل نشده گرفتار کرده است. آمریکا در حالی با گسترش نیروی نظامی به جهان چنگ و دندان نشان می‌دهد که خود فاقد زیرساخت‌های لازم برای رفاه مردم است. به‌عنوان‌مثال ما فاقد زیرساخت‌های لازم برای قطارهای سریع‌السیر هستیم. نبود زیرساخت لازم برای بهداشت عمومی یکی دیگر از معضلاتی است که سلامت عموم را با خطر روبرو ساخته است، در جریان پاندمی کوید-19 ما متحمل تلفاتی با بیش از یک میلیون نفر شدیم. تورم 8.3 درصدی اقتصاد جامعه را با خطرهای نامشخص ازجمله رکود تورمی روبرو کرده است.
اقتصاد جنگ دائمی که پس از جنگ جهانی دوم به وجود آمد، اقتصاد خصوصی را نابود کرد و تریلیون‌ها دلار از پول مالیات‌دهندگان را هدر داد. انحصار سرمایه توسط ارتش، بدهی ایالات‌متحده را به 30 تریلیون دلار رسانده است، یعنی 6 تریلیون دلار بیشتر از تولید ناخالص داخلی ایالات‌متحده که 24 تریلیون دلار است. پرداخت این بدهی 300 میلیارد دلار در سال هزینه دارد. ما برای سال مالی 2023، 813 میلیارد دلار یعنی مبلغی بیشتر از هزینه نظامی مجموع 9 کشور ازجمله چین و روسیه برای ارتش هزینه کرده‌ایم. ما هزینه‌های اجتماعی، سیاسی و اقتصادی سنگینی برای نظامی‌گری خود می‌پردازیم.
هم‌اکنون چین، روسیه، عربستان سعودی، هند و برخی دیگر از کشورها خود را از سلطه دلار آمریکا و انجمن بین‌المللی ارتباطات مالی بین‌بانکی در سراسر جهان (سوئیفت) شبکه پیام‌رسانی که بانک‌ها و سایر مؤسسات مالی برای ارسال و دریافت اطلاعات ازجمله دستورالعمل‌های انتقال پول استفاده می‌کنند، بیرون می‌کشند.
زمانی که دلار آمریکا دیگر ارز ذخیره جهانی نباشد، زمانی که جایگزینی برای سوئیفت وجود داشته باشد، باعث فروپاشی اقتصادی داخلی خواهد شد. این امر باعث درهم‌رفتگی امپراتوری ایالات‌متحده و احتمالاً تعطیلی تقریباً 800 پایگاه نظامی خارج از کشور می‌شود. این نشان‌دهنده مرگ «پاکس آمریکانا» خواهد بود.
پوسیدگی دو حزبی
دموکرات یا جمهوری‌خواه مهم نیست. جنگ دلیل وجودی حکومت است. هزینه‌های گزاف نظامی به نام «امنیت ملی» توجیه می‌شود. نزدیک به 40 میلیارد دلار برای اوکراین تخصیص داده شده است. استراتژیست‌های نظامی می‌گویند جنگ طولانی خواهد بود و در مورد کمک‌های نظامی 4 یا 5 میلیارد دلاری در ماه به اوکراین صحبت می‌کنند. این در حالی است که ما خود با تهدیدهای حیاتی روبرو هستیم؛ اما این‌ها به‌حساب نمی‌آیند. بودجه پیشنهادی برای مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) در سال مالی 2023، حدود 10.675 میلیارد دلار و بودجه پیشنهادی برای آژانس حفاظت از محیط‌زیست 11.881 میلیارد دلار است.
اوکراین به‌تنهایی بیش از دو برابر این مبلغ را دریافت می‌کند. همه‌گیری‌ها و وضعیت اضطراری آب‌وهوایی موضوع دیگری هستند. جنگ تنها چیزی است که اهمیت دارد. دو حزب حاکم توسط شرکت‌ها، به‌ویژه پیمانکاران نظامی خریداری‌شده‌اند. مطبوعات کم‌خون هستند و نسبت به صنعت جنگ تعصب دارند.
تبلیغ‌کنندگان برای جنگ دائمی، عمدتاً از اندیشکده‌های راست‌گرا هستند که به‌طور هنگفتی توسط صنایع جنگی تأمین می‌شوند و مقامات نظامی و اطلاعاتی سابق که به‌عنوان کارشناسان نظامی با آن‌ها مصاحبه و مکتوباتشان مورد استناد قرار می‌گیرد.
تعداد انگشت‌شماری از مخالفان نظامی و منتقدان امپراتوری از چپ، مانند نوام چامسکی و راست، مانند ران پل حضور دارند که تا حدودی سازگار و بی‌خطر اعلام شده‌اند.
لیبرال‌ها جنگ در اوکراین را تشویق می‌کنند. می‌ترسم امید چندانی به عقب‌نشینی یا مهار فاجعه‌هایی که در سطح ملی و جهانی سازمان‌دهی شده‌اند وجود نداشته باشد. نو محافظه‌کاران و مداخله جویان لیبرال هم‌صدا برای جنگ شعار می‌دهند. جو بایدن این جنگ افروزان را که نگرششان به جنگ هسته‌ای سرسختانه است، برای اداره پنتاگون، شورای امنیت ملی و وزارت امور خارجه برگزیده است. این ماجراجویی نظامی، همان‌طور که شکست در ویتنام و هدر دادن 8 تریلیون دلار در جنگ‌های بیهوده در خاورمیانه نشان داد، روند زوال را تسریع می‌کند.