مارتین پار، عکاس، که تصاویر رنگارنگش زندگی روزمره مردم بریتانیا را ثبت میکرد، در سن ۷۳ سالگی درگذشت.
به گزارش ایسنا به نقل از بی بی سی، بنیاد مارتین پار، اعلام کرده است که این عکاس روز شنبه (۶ دسامبر/ ۱۶ آذر) در خانهاش در بریستول چشم از جهان فروبست. بنیاد مارتین پار در بیانیهای اعلام کرد که «جای او بسیار خالی خواهد بود» و خانواده خواستار حفظ حریم خصوصی شدهاند. این عکاس مستند از میانه دهه ۱۹۸۰ با مجموعه «آخرین تفریحگاه» که درباره تعطیلات مردم طبقه کارگر در نیو برایتون در مرزیساید بود، به شهرت رسید. آثار پار بهخاطر ثبت جزئیترین لحظات زندگی روزمره شناخته میشد؛ عکسهایش سرگرمکننده و آمیخته با طنز، اما همزمان بحثبرانگیز بودند. او در سال ۲۰۲۰ به نشریه The Architectural Review گفته بود: «من عکسهای جدی میگیرم که در ظاهر شبیه سرگرمیاند. سعی میکنم هر جا به یک حقیقتِ جهانی برمیخورم آن را نشان دهم. حقیقت امری نسبی است، اما من جهان را همانطور که دیدهام ثبت میکنم.» در طول بیش از پنج دهه، پار با نگاهی ظاهراً خونسرد اما سرشار از شوخطبعی و همدلی، آداب آرام و گاه مضحک زندگی در کشورش را ثبت کرد؛ از شهرهای ساحلی متروک گرفته تا جشنوارههای روستایی و مراکز خرید مدرن. او بهخاطر استفاده از رنگهای اشباعشده که یادآور کارتپستالهای دهه ۵۰ و ۶۰ میلادی بود، شهرت داشت.
کیفیت درمانی مستند دالایی لاما
ریچارد گِر گفت که نمیداند مستند «حکمت خوشبختی» دالایی لاما بتواند ترامپ را تحت تأثیر قرار دهد، اما او بلایی سر آمریکا آورده که دیگر معلوم نیست آمریکایی بودن چه حسی دارد.
به گزارش مهر به نقل از ورایتی، ریچارد گِر به نظر میرسد بیش از یک تهیهکننده اجرایی برای مستندی با عنوان «حکمت خوشبختی» باشد، زیرا او این مستند را درباره دوست قدیمیاش دالایی لاما، تهیه کرده است.
گر که حدود ۴۵ سال پیش برای اولین بار با دالایی لاما ملاقات کرد، میگوید: هرگز تا این حد سخت تلاش نکردهام تا یک فیلم در جهان دیده شود. این موضوع آنقدر برایم مهم است که تا آخرین ذره انرژیام را صرف میکنم تا مردم بیشتری آن را ببینند؛ حداقلش این است که موجب میشود بذری در ذهن افرادی که آن را میبینند، کاشته شود.
این فیلم زندگی دالایی لاما را تصویر کرده و در زمان ساخته شدنش این رهبر مذهبی ۸۹ سال بود. در این فیلم، این چهره برنده جایزه صلح نوبل مستقیم رو به دوربین صحبت میکند، انگار دارد رو در رو با بیننده صحبت میکند و خاطرات دوران کودکی و خانوادگی خود را مرور میکند. او همچنین در مورد جستجوی شادی و اعتقادش به اینکه دلسوزی و خدمت کلید دستیابی به «آرامش ذهن» است، راهنماییهایی ارائه میدهد.
گر پس از آن به فیلم پیوست که فیلیپ دلاکیس و باربارا میلر، کارگردانهای مشترک این مستند، نسخه اولیه فیلم را به او نشان دادند. پس از آن او همراه همکار قدیمیاش اورن موورمن که نویسنده و کارگردان است، یک ماه را صرف کمک به تدوین مجدد فیلم و اضافه کردن موسیقی جدید به آن کردند. بازیگر فیلم «زن زیبا» میگوید: حدود یک سال پیش وقتی این فیلم را دیدم، به تولد ۹۰ سالگی دالایی لاما فکر کردم. با خودم گفتم برای تجلیل از آن این فیلم فوقالعاده است و شاید بتوانیم آن را حتی بهتر کنیم. همه چیز داشت به هم نزدیک میشد و من فکر میکردم، بله، این فیلم هسته اصلی تجلیل از این زندگی خارقالعاده است. اما در این میان، دنیا آنقدر دیوانهوارتر شده که این زندگی برای من نوع دیگری به خود گرفته است. به نظر من زمانی که یک بیماری عمیق وجود دارد، این فیلم یک کیفیت درمانی دارد. گِر توضیح داد که در این مستند دالایی لاما از مخاطبان میخواهد «نفس عمیقی بکشند، یک قدم به عقب بردارند و از خودشان سوال کنند» وی افزود: ما اینجا در مسیر بسیار اشتباهی هستیم و در سالهای اخیر وضع بدتر هم شده است. حتی حس مهربانی اولیه هم در نحوه صحبت مردم با هم وجود ندارد. بدیهی است که این از رهبران ما، به ویژه رهبران فعلی ما، ناشی میشود. چطور این اتفاق افتاد؟ ما مسئول بودیم. همه ما باید اعتبار و مسئولیت آن را بپذیریم.