وقتی قدرت را به دست کسانی می‌سپاریم که نه به اندازه آن خرد دارند و نه به قدر آن اخلاق، چه انتظار می‌توان داشت جز آنکه دل‌ها از احترام تهی شود؟ وقتی تملق، تنها راه رسیدن به مراتب بلند قدرت باشد و دشنام به دشمنان محبوبان قدرت، نردبان ترقی شمرده شود، چگونه می‌توان انتظار داشت که مردانی چون رحیم صفوی، که روزی سایه مهربانی آیت‌الله هاشمی رفسنجانی(ره) را بر سر خود حس کرده‌اند، قدر آن محبت و آن حمایت را بدانند و حرمتش را نگاه دارند؟ مرگ در بستر و در استخر گاهی شهادت و حکایت مردانی است که زیستن را به مهربانی و شرافت پیوند زده‌اند، نه به زخم زبان و ناسپاسی، همآنانی که نیک می‌دانند ارزش هر دستی که تو را بلند کرده، باید به بلندای احترام پاس داشته شود. جناب سردار صفوی، افسوس که مرگ شهادت گونه آیت‌الله هاشمی رضوان الله تعالی علیه در استخر را هم، همچون قدرناشناسی‌های دیگر، پاسخی ناخواسته به همان محبت‌ها کرد. محبتی که اگر در دل‌ها می‌ماند، امروز سخن از ملامت نبود. آری، وقتی کینه و طعنه به جای وفا و قدردانی می‌نشیند، هیچ دری از مهر باز نمی‌ماند و هیچ سایه‌ای از آرامش در دل نمی‌ماند. پس بگذار این درس عبرتی باشد، که قدر آن‌هایی را که ما را ساختند و بالا بردند، بدانیم، پیش از آنکه دیر شود.