ادوارد الگار، آهنگساز خودآموخته‌ی انگلیسی، با خلق آثاری چون «واریاسیون‌های اِن‌یگما» و «سرزمین امید و افتخار» به یکی از نمادهای موسیقی ملی بریتانیا بدل شد. او در دل چالش‌های مالی، فقدان‌های شخصی و بحران‌های جهانی، موسیقی‌ای پرشکوه و در عین حال عمیقاً احساسی خلق کرد که هنوز پژواک آن در تاریخ موسیقی شنیده می‌شود.
به گزارش ایسنا، سر ادوارد الگار، آهنگساز برجسته‌ی انگلیسی بود که به‌خاطر آثار ارکسترالش، از جمله «واریاسیون‌های اِن‌یگما» و «مارش‌های شکوه و Circumstance»، شناخته می‌شود. او همچنین آثار کُرال، موسیقی مجلسی و آوازهایی را تصنیف کرده و در سال ۱۹۲۴ به عنوان «استاد بزرگ موسیقی» منصوب شد. موسیقی الگار با ترکیبی از تأثیرات قاره‌ای و نوعی از «انگلیسی بودن» متمایز شناخته می‌شود؛ سبکی که از موسیقی‌های رسمی و باشکوه تا قطعاتی عمیق و تأمل‌برانگیز در نوسان است.
زندگی و دوران آغازین
ادوارد الگار در سال ۱۸۵۷ متولد شد و تا حد زیادی به‌صورت خودآموخته آهنگسازی را فرا گرفت. درحقیقت پدر الگار صاحب یک فروشگاه موسیقی و ارگ‌نواز کلیسا بود و به پسرش نواختن پیانو، ارگ و ویولن را آموزش داد؛ به همین دلیل بجز آموزش‌های اولیه، الگار در اصل موسیقیدانی خودآموخته بود.
الگار در ۱۶ سالگی به‌عنوان موسیقیدانی آزاد فعالیت خود را آغاز کرد و تا پایان عمر هرگز شغل ثابتی نداشت. او به‌صورت محلی رهبری ارکستر می‌کرد، اجرا داشت، تدریس می‌کرد، آهنگ می‌ساخت و با سختی روزگار می‌گذراند، تا اینکه در سال ۱۸۸۹ با کارولین آلیس رابرتز، رمان‌نویسی ثروتمند ازدواج کرد. او از طریق نوازندگی در ارکسترها، تدریس ویولن و آهنگسازی در سطح محلی، تجربه کسب کرد. نخستین موفقیت‌هایش با آثار اوراتوریو مانند «شاه اولاف» و «کاراکتاکوس» به دست آمد. در سال ۱۸۹۹، الگار یکی از مشهورترین آثار خود به نام «واریاسیون‌های اِن‌یگما»، اُپوس ۳۶، را تصنیف کرد که باعث شهرت فراگیر او شد. این اثر ادای احترامی رمزآلود است به دوستانی که در روزهای دشوار آغازین حرفه‌اش در کنارش بودند. هر واریاسیون پرتره‌ای موسیقایی از یکی از دوستان اوست و واریاسیون پایانی، خودنگاره‌ای از الگار است. به طور کلی پربارترین دوره کاری الگار دهه نخست قرن بیستم بود؛ زمانی که برخی از بهترین و پراحساس‌ترین آثار خود را خلق کرد، از جمله مارش‌های «شکوه» و «Circumstance» که مارش نخست آن شامل ملودی مشهور «سرزمین امید و افتخار» است که به سرود ملی دوم غیررسمی امپراتوری بریتانیا بدل شد.
سبک رمانتیک
موسیقی الگار اغلب با دوره‌ی رمانتیک پیوند خورده و از آهنگسازانی چون واگنر، برامس و شومان تأثیر پذیرفته است. او به‌خاطر ملودی‌های جسورانه، ارکستراسیون غنی و پرداختن به درون‌مایه‌های احساسی شناخته می‌شود.
سال‌های پایانی و میراث هنری
مرگ یاگر (شخصیت «نیم‌راد» در واریاسیون‌های اِن‌یگما) در سال ۱۹۰۹ ضربه‌ای روحی به الگار وارد کرد. از آن پس خلق آثار جدید او کاهش یافت و وحشت‌های جنگ جهانی اول نگاه مالیخولیایی‌اش را عمیق‌تر ساخت.
در سال ۱۹۱۹، الگار یک کنسرتوی ویولنسل را در می مینور، اُپوس ۸۵ نوشت؛ اثری استادانه با احساسی عمیق از اندوه و فقدان قریب‌الوقوع که بی‌تردید با بیماری همسر وفادارش، آلیس، مرتبط بود. آلیس در سال ۱۹۲۰ درگذشت.
در سال‌های پایانی عمر، الگار آثاری چون سمفونی‌ها، کنسرتوی ویولن و کنسرتوی ویولنسل را نوشت. موسیقی او همچنان به‌خاطر عمق احساسی، درخشش فنی و تأثیر ماندگارش بر موسیقی بریتانیا مورد تحسین قرار می‌گیرد.