بقلم نویسنده شهیر هندی ویجی پراشاد
13 اکتبر 2023
تارنمای کانترپانچ
برگردان و کوتاه سازی علی اصغر شهدی
[email protected]
چه کسی می داند تا زمان انتشار این گزارش چند غیرنظامی فلسطینی کشته خواهند شد؟ اجسادی که نمی توان آنها را به بیمارستان یا سردخانه منتقل کرد، زیرا بنزین و برق وجود نخواهد داشت، تعداد زیادی کودک بهت زده سرگردان هستند. آنها در خانه‌های خود پنهان خواهند شد و به صدای بمب‌افکن‌های اف-16 اسرائیلی که نزدیک‌تر و نزدیک‌تر می‌شوند گوش می‌دهند، انفجارهایی که مانند دسته‌ای از مورچه‌های قرمز در تعقیب به سمت آنها پیش می‌روند. آنها گوش های خود را با دستان خود پوشانده اند، با والدین خود در اتاق نشیمن تاریک خود خمیده اند و منتظر هستند تا بمبی اجتناب ناپذیر به خانه آنها اصابت کند. تا زمانی که امدادگران زیر کوه‌های آوار به آنها می‌رسند، اجسادشان غیرقابل تشخیص می‌شود، خانواده‌هایشان در حالی که لباس‌های آشنا یا وسایل خانه از زیر خاک بیرون می‌آیند، گریه می‌کنند. این چنین است عذاب فلسطینی هایی که در غزه زندگی می کنند.
یکی از دوستانم در غزه که یک فرزند 17 ساله دارد، در اولین شب بمباران اخیر اسرائیل به من گفت که فرزندش حداقل ده حمله بزرگ اسرائیل به فلسطینیان در غزه را پشت سر گذاشته است. همانطور که صحبت می کردیم، فهرست برخی از جنگ هایی که می توانستیم به خاطر بسپاریم از خرداد 1385 (ژوئن 2006) تا اردیبهشت 1402 (مه 2023) از نظر می گذراندیم.
هر یک از این حملات زیرساخت های حداقلی را که در غزه دست نخورده باقی مانده بود، تبدیل به پودر می کرد و به شدت به غیرنظامیان فلسطینی ضربه می زد. تلفات غیرنظامیان توسط وزارت بهداشت در غزه ثبت می شود، اما اسرائیلی ها و نیروهای غربی آنها را نادیده می گیرند.
خرابه غزه
غزه ویرانه ای است که نزدیک به دو میلیون نفر جمعیت دارد. پس از بمباران وحشتناک غزه توسط اسرائیل در سال 1393 ( 2014) سازمان ملل گزارش داد که «مردم به معنای واقعی کلمه در میان آوار می خوابند. بچه ها بر اثر افت شدید دمای بدن می میرند.»
سیاست کشی
هنگامی که فلسطینیان غزه سعی کردند رهبری خود را در دی ماه 1385 ( ژانویه 2006 ) انتخاب کنند، حماس - که در اولین انتفاضه (قیام ) 1366 ( 1987) غزه تشکیل شد - در انتخابات پیروز شد. پیروزی حماس (جنبش مقاومت اسلامی) توسط اسرائیلی ها و غرب که تصمیم به استفاده از نیروی مسلح برای براندازی نتایج انتخابات گرفتند، محکوم شد. عملیات باران های تابستانی و عملیات ابرهای پاییز، فلسطینی ها را با پویایی و دینامیسم جدیدی آشنا کرد: بمباران شهر به عنوان مجازات دسته جمعی برای انتخاب حماس در انتخابات مجلس. غزه هرگز اجازه انتخاب یک روند سیاسی را نداشت، در واقع هرگز اجازه شکل دادن به هیچ نوع اقتدار سیاسی برای مردم را نداشت. اسرائیل با زور سعی کرده حیات سیاسی غزه را ریشه کن کند و مردم را به شرایطی وادار کند که درگیری مسلحانه دائمی شود. هنگامی که فلسطینیان راهپیمایی بزرگ بازگشت بدون خشونت را در سال 1398 ( 2019) انجام دادند، ارتش اسرائیل با زور اسلحه پاسخ داد که دویست نفر را کشت . وقتی اعتراضی غیرخشونت آمیز با زور مواجه می شود، متقاعد کردن مردم برای ماندن در آن مسیر و دست کشیدن از اسلحه دشوار می شود.
در واقع، طبق قوانین بین المللی، مبارزه مسلحانه علیه یک قدرت اشغالگر غیرقانونی نیست. کنوانسیون‌های بین‌المللی و قطعنامه‌های سازمان ملل زیادی وجود دارد که حق تعیین سرنوشت را تأیید می‌کنند: این موارد عبارتند از، پروتکل الحاقی 1 از کنوانسیون‌های 1328 ( 1949) ژنو، قطعنامه 3314 مجمع عمومی سازمان ملل متحد 1353 (1974)، و قطعنامه 37/43 مجمع عمومی سازمان ملل متحد 1361 (1982). این قطعنامه «مشروعیت مبارزه مردم برای استقلال، تمامیت ارضی، وحدت ملی و رهایی از سلطه استعماری و خارجی و اشغال خارجی با همه ابزارهای موجود، از جمله مبارزه مسلحانه را تأیید می‌کند». شما نمی توانید بیانیه قوی تری داشته باشید که برای مبارزه مسلحانه علیه یک اشغال غیرقانونی تحریم قانونی ایجاد کند.
چرا حماس به اسرائیل حمله می کند؟ زیرا به دلیل ماهیت اشغالگری اسرائیل، یک دستور زبان سیاسی بر رابطه بین فلسطینی ها و اسرائیلی ها تحمیل شده است. در واقع، هر زمان که مذاکراتی میان حماس و دولت اسراییل - که اغلب با میانجیگری قطر انجام می شود - پیشرفت متوسطی داشته باشد، این مذاکرات با صدای جت های جنگنده اسرائیل خاموش می شود.
جرائم جنگی
هر بار که این جنگنده های اسرائیلی غزه را چکش می زنند، رهبران کشورهای غربی به صورت منظمی صف می کشند تا اعلام کنند که «در کنار اسرائیل می ایستند» و «اسرائیل حق دارد از خود دفاع کند». این آخرین بیانیه - در مورد حق دفاع اسرائیل از خود - از نظر قانونی اشتباه است. در سال 1346 ( 1967) نیروهای اسرائیلی از «خطوط سبز» اسرائیل در سال 1327 ( 1948) عبور کردند و بیت المقدس شرقی، غزه و کرانه باختری را تصرف کردند. قطعنامه 242 شورای امنیت سازمان ملل متحد خواستار «خروج نیروهای مسلح [اسرائیل] از سرزمین‌های اشغال شده در درگیری‌های اخیر شد». استفاده از اصطلاح «اشغال شده» بی دلیل نیست. ماده 42 آیین نامه لاهه (1907) بیان می کند که "منطقه ای اشغال شده در نظر گرفته می شود که عملاً تحت اختیار ارتش متخاصم قرار گیرد." کنوانسیون چهارم ژنو ، قدرت اشغالگر را موظف می‌کند که مسئول رفاه کسانی باشد که اشغال شده‌اند، اکثر تعهداتی که توسط دولت اسرائیل نقض شده است.
در واقع، تا آنجا که به غزه مربوط می شود از سال 1384 ( 2005) مقامات عالی اسرائیل از زبان دفاع از خود استفاده نکرده اند. آنها به زبان مجازات دسته جمعی صحبت کرده اند. بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، پیش از این بمباران ادامه‌دار گفت : «ما تصمیم گرفته‌ایم انتقال برق، سوخت و کالا به غزه را متوقف کنیم.» یوآو گالانت، وزیر دفاع او، این موضوع را پیگیری کرد و گفت : «من دستور محاصره کامل نوار غزه را صادر کردم. نه برق خواهد بود، نه غذا، نه سوخت، همه چیز بسته است.» سپس، اسرائیل کاتز، وزیر انرژی رژیم صیهونیستی گفت : من دستور دادم که آب از اسرائیل به غزه فورا قطع شود. پس از پیگیری این تهدیدها، آنها غزه را - از جمله با بمباران گذرگاه رفح به مصر - مهر و موم و زندگی دو میلیون نفر را تعطیل کردند. به زبان کنوانسیون ژنو، این «مجازات دسته جمعی» است که جنایت جنگی به شمار می‌رود. دادگاه کیفری بین‌المللی تحقیقاتی را در مورد جنایات جنگی اسرائیل در سال 1400 (2021) آغاز کرد ، اما این دادگاه حتی برای جمع‌آوری اطلاعات نیز نتوانست کاری از پیش ببرد.