شهراد شاهرخی طهرانی «تحلیلگر مسائل اجتماعی»
زندگی در جامعه‌ای که آیین‌ها و اعتقادات متنوع دارد بسیار زیباست، به شرطی که مردم آن جامعه بتوانند با تفاوت‌ها کنار بیایند؛ البته تفاوت‌ها نبایستی به‌گونه‌ای باشد که به جان، مال و حقوق افراد لطمه بزند، چراکه اعتقادی که بخواهد این‌وآن حذف کند. قابل‌احترام نیست؛ اما غیرازاین مورد هرگونه اعتقادی که به انسان‌ها و طبیعت زیبایی و حال خوب ببخشد، مورد تأیید جامعه و قابل‌احترام است.
ما انسان‌ها در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که نظرات و اندیشه‌های متفاوت وجود دارد که باید به آن‌ها احترام گذاشته شود.
اگر عده‌ای در جامعه بخواهند نظر خود را بر دیگران تحمیل کنند، سنگ روی سنگ بند نخواهد شد و جامعه به سمت‌وسوی ازهم‌پاشیدگی کشیده می‌شود.
بپذیریم که آن‌طور که دلمان می‌خواهد و آن‌گونه که در راستای ارزش‌های انسانی ست زندگی کنیم و در حقیقت خودمان باشیم، یعنی بیاییم آن‌گونه که فکر می‌کنیم باشیم، آن‌گونه که هستیم باشیم.
متأسفانه در جوامع جهان‌سومی و مخصوصاً خاورمیانه و شرق، این موضوع که بتوان به اندیشه و اعتقادات هم احترام گذاشت، هنوز جا نیفتاده است، لازم است فرهنگ‌سازی شود تا فرآیند احترام به یکدیگر در این جوامع به شکل گیرد.
وقتی نتوانیم با تفاوت‌های کنار بیاییم، وقتی‌که نظر خود را بر دیگران تحمیل کنیم، وقتی منیت در کار باشد و خودمان را بر مسند قضاوت درباره دیگران بنشانیم و به‌تبع آن دیگران را متهم کنیم، معلوم است که نمی‌توانیم با یکدیگر سازش کنیم، چراکه هرکدام از ما انسان‌ها یک حس تمامیت‌خواهی و خودمحوری در وجودمان هست. اگر این حس به سمت تعصب بیجا و جهل و نادانی کشیده شود، فاجعه به بار خواهد آورد.
لازم است تحمل شنیدن صدای یکدیگر را داشته باشیم، باید به عقاید افراد احترام گذاشت و باورهای یکدیگر را به‌عنوان تنوع اعتقاداتی بپذیریم و فضای اندیشیدن را برای همدیگر فراهم کنیم تا جامعه به سمت پیشرفت و توسعه فکری کشیده شود؛ چراکه جامعه با تنوع اعتقاداتش زیباست.
هر انسانی برای خود احترامی قائل است؛ زمانی که به عقاید، کارها و سلیقه‌های افراد در حد و محدوده خودشان احترام بگذاریم و سعی نکنیم در پی رد دیگران برنیاییم چراکه مردم عادتاً باکسی که به آنان احترام بگذارند و نسبت به ایشان ابراز توجه و قدردانی کنند انس و الفت می‌گیرند.
آدم‌ها با روشن‌بینی می‌توانند وارد تعامل و گفتگو باهم شوند، و بر اساس روشن‌بینی ست که عشق و محبت تجلی کرده و می‌توان به آفرینش‌های والای انسانی دست‌یافت. اگر به همزیستی مسالمت‌آمیز فکر کنیم باید فرآیند زیباشناسی را طی کرده تا این زیباشناسی در جامعه به زیبایی تبدیل شود.
اصلی‌ترین گام و تغییر دیدگاه آن است که افراد محیط زندگی خود را سرشار از احترام به حقوق دیگران کنند تا اندیشه و رشد فکری و زیباشناسی شکوفا شده و در مسیر صلح و سلامت و مهربانی قدم برداریم.