یکی از مفاهیم ابدی جهان بشری رسیدن به «وحدت» است. جایی یانقطه‌ای که انسان به آرامش می‌رسد، یکپارچگی با خود و جهان هستی است. گویی درست در نقطه صفر آنجا که همه هیجان‌ها به سکون بدل می‌شود، می‌توان وحدت را تجربه کرد. ذهن در طول روز هیجان‌های زیادی را تجربه می‌کند. تنش برای حل کردن مسئله‌هایی که جزو ذات انسان نیست ولی حل وفصل آن‌ها برای بقا و دوام در زندگی زمینی لازم است.
مثلاً اینکه ما هر روز باید فکر آینده و زندگی آسوده باشیم، آرامش اکنونمان بر هم می‌ریزد. وقتی به خودمان می‌آییم می‌بینیم از 16 ساعت بیداری بیش از 10 ساعت آن را مشغول حل و فصل تنش در محیط کار و زندگی و خیابان بوده‌ایم و وقتی به خانه بازمی‌گردیم مابقی ساعت بیداری و حتی بخش زیادی از زمان خواب را صرف هضم رسوب‌های فکری و ذهنی می‌کنیم. وقتی هم که در مقیاس بزرگتر نگاه کنیم متوجه می‌شویم دو سوم عمر خود را صرف مواجهه با تنش‌های زندگی روزمره و پیدا کردن راه حل‌ها کرده‌ایم.
اگر این سخن آلبرت اینشتین درست باشد که: «زندگی مثل دوچرخه سواری است. برای حفظ تعادل باید حرکت کنی.»، ما باید حرکت کنیم اما کیفیت حرکت مهم است. می‌توانیم به نظم تحمیلی برده داری مدرن و تکنولوژیک تن بدهیم و فرصت حیات را در تنش‌هایی که خارج از ذاتمان است بسوزانیم یا با اندیشه، توجه و پیدا کردن راه حل زندگی را ساده کنیم و به خود حقیقی‌مان مراجعه کنیم. همان «خود» ی که قطره‌ای از ذات الهی است. تمرین وحدت کنیم با خودمان و جهان هستی!