به دنبال روند صعودی نرخ تورم و کاهش درآمدهای ارزی کشور، بازار ارز با نوسان همراه است. یکی از راهکارهای دولت‌ها ایجاد ارزهایی با نرخ‌های پایین‌تر از نرخ واقعی بوده است که با افزایش قیمت دلار در بازار آزاد و اختلاف نرخ ارزهای دولتی با نرخ دلار آزاد، عواقب زیان‌باری بر اقتصاد تحمیل‌شده است. بازار ارز در آبان ماه شاهد جهش قیمت دلار بود، در مقابل صرافی‌ها صف طولانی از افرادی تشکیل شد که به دلیل بالا رفتن نرخ دلار و افزایش اختلاف نرخ آن با نرخ‌های دولتی حاضرند ساعت‌ها در مقابل درب صرافی‌ها بمانند تا با دریافت ارز دولتی بتوانند سودی به جیب بزنند. بانک مرکزی در ۱۴ آبان ماه سال جاری مصوبه جدیدی را ابلاغ کرد و ارائه ارز مسافرتی را وارد مرحله جدیدی کرد. در این اقدام، هر ایرانی بالای ۱۸ سال صرفاً با داشتن کارت ملی و هزینه ریالی، فارغ از اینکه مسافر باشد یا خیر می‌تواند مبلغ ۲ هزار یورو یا معادل آن به دلار دریافت کند. این در حالی است که پیش از این برای دریافت ارز مسافرتی باید مدارکی چون روادید، بلیت هواپیما و پرداخت عوارض خروجی برای دریافت ۵۰۰ یورو ارائه می‌شد . پرسش این است که چرا باید ارزی تحت عنوان «ارز ترجیحی» به کالاهای اساسی تخصیص یابد، ارزی تحت عنوان «دلار نیمایی» به واردکنندگان و ارزی تحت عنوان «ارز مسافرتی» به مسافران با نرخ کمتر باید داده شود؟ فلسفه ارز مسافرتی را چگونه می‌توان توجیه کرد؟ کمک دولتی به افرادی که به دهک‌های بالاتر جامعه تعلق دارند!