سرمایه‌گذاران پتروشیمی امیرآباد از ابتدا نیز بدون گرفتن مجوز از سوی محیط‌زیست و برخلاف قوانین ساخت مجتمع را آغاز کرده بودند.
به گزارش خبر انلاین، پس از تصویب طرح در هیات وزیران، با اتکا بر موافقت ضمنی سازمان محیط‌زیست، ساخت مجتمع در ۲۰ کیلومتری میانکاله آغاز شد و این درحالی‌که بود که شرط لازم برای ساخت این پتروشیمی اخذ مجوز رسمی از بخش‌های مربوطه بود. مجریان پتروشیمی امیرآباد علی‌رغم محدودیت منابع آبی توانسته بودند در تابستان ۱۴۰۰ مجوز شروع به کار را از شرکت منابع آب دریافت کنند ولی با وجود مکاتبات صورت گرفته، محیط‌زیست زیر بار صدور مجوز نرفته بود. شرکت منابع آب نیز با توجه به محدودیت‌های آبی فراوان در منطقه با شروطی مجوز موردنظر را صادر کرده بود اما شروط شرکت منابع آب نیز به عقیده کارشناسان محیط‌زیست، حیات دریای خزر را به خطر می‌اندازد. دشت میانکاله یکی از بحرانی‌ترین دشت‌های کشور است و آب سطحی بسیار اندکی دارد. به‌گونه‌ای که آب‌های سطحی موجود در منطقه نیاز تالاب را هم نمی‌تواند پاسخ گوید و عمده نیاز تالاب از دریا گرفته می‌شود. بنابراین پروژه پتروشیمی امیرآباد نمی‌تواند از آب سطحی استفاده کند. به همین دلیل شرکت منابع آب کشور مجوز برداشت ۴۵ میلیون مترمکعب آب در سال را از دریای خزر داده است. نیاز سالانه پتروشیمی ۱۳ میلیون مترمکعب در سال محاسبه‌شده است که برای تأمین این میزان آب شیرین لازم است سالانه ۴۵ میلیون مترمکعب آب از دریا وارد آب‌شیرین‌کن‌ها شود. بعد از استحصال ۱۳ میلیون مترمکعب آب شیرین، ۳۲ میلیون مترمکعب آب که شوری آن دو برابر آب دریاست، به خزر ریخته می‌شود. به گفته فعالان محیط‌زیست بازگشت این میزان آب شور به دریا به معنی ورود ۳۰۰ هزار تن در سال نمک مازاد به دریاچه کاسپین است که می‌تواند پیامدهای زیست‌محیطی بسیار ناگواری را در اکوسیستم و محدوده تخلیه پساب داشته باشد. شرکت منابع آب تیرماه سال گذشته مجوز برداشت آب از دریای خزر را برای پتروشیمی امیرآباد صادر می‌کند و مسئولان آب منطقه‌ای مازندران نیز می‌گویند برداشت آب موردنیاز پتروشیمی و بازگشت آب شور آب‌شیرین‌کن‌ها به دریا، مخاطره‌ای ایجاد نمی‌کند چراکه در عمق‌های مختلف دریا وارد می‌شود. اما کنشگران محیط‌زیست نظر دیگری دارند. حنیف رضا گلزار کنشگر محیط‌زیست معتقد است: تولید ۱۳ میلیون مترمکعب آب شیرین نیازمند حدود ۵۰ میلیون مترمکعب آب دریاست که شورآبه تولیدی دو برابر آب دریا املاح و شوری دارد یعنی حدود ۳۰۰ هزار تن در سال نمک مازاد را وارد دریاچه کاسپین می‌کنیم که می‌تواند پیامدهای زیست‌محیطی بسیار ناگواری را در اکوسیستم و محدوده تخلیه پساب داشته باشد. او با اشاره به طرح احداث اَبَر آب‌شیرین‌کن با گنجایش شیرین سازی ۲۰۰ میلیون مترمکعب آب و انتقال به فلات مرکزی ایران گفت: این طرح در فاصله چند کیلومتری آب‌شیرین‌کن قرار دارد و بر اساس محاسبات سالانه ۲.۶ میلیون تن نمک مازاد تولید و در دریاچه رهاسازی می‌شود. مجموعه نمک تولیدی این دو کارخانه در یک محدوده شکننده دریاچه نزدیک سه میلیون تن در سال است که اگر عملیاتی شود قطعاً آینده زیست‌بوم کاسپین را در این ناحیه متلاشی می‌کند.