نتایج یک مطالعات بین‌المللی با مشارکت محققان ایرانی نشان می‌دهد که در سال ۲۰۶۱ تا ۲۰۸۰ بین ۳.۲ تا ۴.۶ افزایش دما خواهیم داشت و با تضعیف بارندگی مواجه هستیم. به گزارش ایسنا، دکتر علیرضا واعظی، عضو هیئت‌علمی پژوهشکده علوم زمین در جشنواره آب که دیروز به‌صورت آنلاین برگزار شد، بابیان اینکه تحقیقاتی در زمینه تغییر دیرینه اقلیم و هم‌زمان مدل‌سازی تغییرات عادی اقلیمی اجرایی شد، گفت: در نتایجی که در این زمینه استخراج شد، سعی شد رویکردی به آن اضافه شود که بتوانیم مدل‌سازی را با موضوع دیرینه اقلیم تلفیق کنیم و این نتایج حاصل تحقیقات با این رویکرد است.
وی افزود: بازه زمانی مدل‌سازی در این مطالعات را از سال ۲۰۶۱ تا ۲۰۸۰ میلادی در نظر گرفتیم و بر اساس یکی از سناریوهای این مطالعات پیش‌بینی می‌شود که تا انتهای قرن بیست و یکم میزان غلظت گازهای گلخانه‌ای و گاز ۲ CO به ۶۵۰PPm برسد و بر اساس دومین سناریو این میزان ۱۳۷۰PPm پیش‌بینی شده است. امیدها بر این است که این اتفاق رقم نخورد و جامعه جهانی با اقداماتی که انجام می‌دهد، ادامه وضع موجود را تغییر دهد.
واعظی با اشاره به برداشت دو مغزه از جازموریان و دره جیرفت برای مطالعات دیرینه اقلیم، گفت: مغزه ۵ متری ما ۲۱ هزار سال گذشته و مغزه ۲.۵ متری نیز از ۴ هزار سال گذشته تاکنون را پوشش داد و بازسازی دیرینه اقلیمی که در منطقه جنوب شرق ایران انجام‌شده است، بر مبنای چند مطالعه شاخص بوده است که یکی از آن مطالعات انجام‌شده در پژوهشکده علوم زمین بوده است. نتایج دیرینه اقلیم این مطالعات نشان داد که میزان تابش خورشید در ایران از ۲۱ هزار سال گذشته تاکنون در حدود ۱۱ هزار سال قبل بیشترین تابش خورشیدی را در منطقه داشته است؛ یعنی چیزی شبیه به فضای گرمایش جهانی.
به گفته وی عملکرد گازهای گلخانه‌ای به صورتی است که مانند پتویی، میزان خروجی گرما از جو زمین را کاهش می‌دهند و سبب می‌شوند که میزان دریافت انرژی در هر مترمربع کره زمین افزایش یابد؛ بنابراین ما می‌توانیم اتفاقی که در ۱۱ هزار سال قبل رخ داده است را به‌عنوان یک شبیه‌سازی برای این وضعیت (تابش خورشید و گرمایش زمین) در نظر بگیریم.
عضو هیئت‌علمی پژوهشکده علوم زمین اضافه کرد: بعد از اوج یافتن تابش خورشید در منطقه ایران، یک دوره بسیار مرطوب را در منطقه جازموریان تجربه کردیم که دلیل آن این بوده است که بارندگی‌ها در منطقه، منشأ جریان مانسونی داشته است.
به گفته وی در حال حاضر منطقه بارندگی غالب در جنوب شرقی ایران، مدیترانه‌ای است و بارندگی اندکی را از مانسون تجربه می‌کنیم، ولی در سناریوی گرمایشی جهانی، در گذشته سامانه مانسون اقیانوس هند تقویت شده و توانسته است مناطقی مانند پلایای جازموریان را به‌شدت تحت تأثیر قرار دهد و داده‌های به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که جازموریان در دوره افزایش تابش خورشید، دریاچه دائمی داشته است و پوشش گیاهی آن نیز متفاوت بوده است. ما انتظار داریم که اگر دوباره گرمایش جهانی در منطقه ما رخ دهد، سامانه مانسون اقیانوس هند تقویت شود و بارندگی‌های مانسونی را در جنوب شرق ایران با شدت بیشتری داشته باشیم.
واعظی با تأکید بر اینکه مدل‌سازی‌های انجام شده در این مطالعات، تضعیف بارندگی‌های مدیترانه‌ای را در این منطقه به‌درستی نشان داده‌اند، افزود: ولی مدل‌ها تقریباً تغییرات خاصی را در بارندگی‌های مانسونی در دوره ۲۰۶۱ تا ۲۰۸۰ میلادی نشان نمی‌دهند، درحالی‌که در گذشته این منطقه، مانسون بسیار در این منطقه مؤثر بوده است. علاوه بر آن مدل‌سازی‌های ما نشان می‌دهد که در منطقه ما در سال ۲۰۶۱ تا ۲۰۸۰ بین ۳.۲ تا ۴.۶ افزایش دما خواهیم داشت.