زمان آن فرارسیده است که پیرمردی همچون من در قامت منتقد بحث‌وجدل را کنار بگذارد و لنگ‌لنگان از میدان جنگ خارج شود و زخم‌هایش را در قلبش نگاه دارد، چراکه ترجیح می‌دهم بر روی مواضع خویش ایستادگی کنم. «آلیس واکر» و تمام منتقدان متحد وی تمایل دارند که روابط میان زنان نویسنده سیاه‌پوست و درعین‌حال فمنیست را ایده آل جلوه دهند. ایدئولوژی فمنیستی در سطوح آکادمیک، رقابت ارزشمندی است و باعث ایجاد خلاقیت می‌شود. واکر در اثر معروفش با نام «به رنگ ارغوانی» بسیار از «زورا نیل هرستون» تأثیر می‌گیرد و خود نیز بر این امر تأکید دارد که شاید از جهاتی تلخ و زننده به نظر برسد، اما به‌واسطه‌ی نگاهی دقیق به هر دو اثر «به رنگ ارغوانی» از آلیس واکر و «چشم به خدا دوخته» اثر زورا نیل هرستون می‌توان به درک این تأثیر رسید. ناب‌ترین توصیف واکر از نیل هرستون در همین جمله خلاصه می‌شود: «من در جدلی شرکت نخواهم کرد که پیش از آن جایگاه دوم را برایم در نظر نگرفته‌اید، ترسم از آن است که ادبیات مبدل به رقابتی شود که نویسندگان تازه‌نفس قصد شرکت در آن رقابت را نداشته باشند.» به تعبیر نیچه بحث رقابت همواره از دوران یونان باستان وجود داشته، همان‌گونه که همواره یک سر آن «هسوید» و دیگر سر آن «هومر» بوده است و یا بعدها همین رقابت در میان «همینگوی» و «تولستوی» به چشم می‌خورد. دو اثر «به رنگ ارغوان» و «به خدا چشم دوخته» به لحاظ ساختار ادبی و فرهنگی، ما را به درنگ وادار می‌کنند تا بتوانیم از نو به زندگی با صراحت بیشتری بنگریم. کاری که واکر انجام می‌دهد تأکید بر تکرار همین لحظات، اما به شیوه‌ای خودآگاهانه است؛ بنابراین حل شدن در عالم تخیل خاستگاه وی نخواهد بود.
هرستون یک پکیج کامل بود. او آرمان‌گرا بود، اما نه فمنیست و نه یک ملی‌گرای آفریقایی-آمریکایی تبار بود، بلکه یک حامی آزادی به شمار می‌رفت. در مقابل هرچند آلیس واکر همیشه در زیر سایه زورا نیل هرستون قرارگرفته است، اما در این رقابت سخت به مسائل فمنیستی با رویکرد انتقادی و آزادی‌های سیاسی متوسل شده و در این راه تاوانش را هم داده و ازاین‌رو خود را به تک‌صدای شهر کورها بدل کرده است. آلیس واکر در سال 1983 برای رمان «به رنگ ارغوانی» برنده جایزه «پولیتزر» شد و خود را به نخستین زن سیاه‌پوستی بدل کرد که توانست برای نخستین بار این جایزه را از آن خویش کند. اثری که از چشمان تیزبین «استیون اسپیلبرگ» هم پنهان نماند و وی فیلمی به همین نام ساخت؛ فیلمی که توانست نامزد 11 جایزه اسکار شود که درنهایت ووپی گلدبرگ جایزه بهترین بازیگر زن فیلم را به دست آورد و اسپیلبرگ هم موفق شد برای نخستین بار جایزه انجمن کارگردانان آمریکا را به دست آورد.