چطور ممکن است مدیرانی که پیشتر عملکردشان پر از ابهام، حاشیه و تخلف بوده، دوباره در صندلیهای حساس مدیریتی تکیه بزنند؟ چگونه کسانی که رفتار رذیلانه و خلاف اعتماد عمومی داشتهاند، دوباره به قدرت بازمیگردند؟ اینیک فاجعه اداری و اخلاقی است که فساد را بیشتر آشکار میکند. سیستم نظارتی کجاست؟ چرا پروندههای فساد، ناکارآمدی و سوء مدیریت اینقدر زمان میبرد؟ چرا نتایج شفاف و فوری اعلام نمیشود؟ ماهها و سالهاست که تعلل مسئولان، زمینه سوءاستفاده و فساد را فراهم کرده و اعتماد عمومی را خردکرده است. این وضعیت نهفقط بیعدالتی است، بلکه توهینی به مردم و حقوق آنهاست. مردم با شنیدهها و شایعات قضاوت میکنند چون به مدارک داخلی و گزارشهای رسمی دسترسی ندارند. وظیفه رسیدگی به تخلفات بر عهده نهادهای نظارتی است و مسئولیت خود را به جامعه منتقل میکنند. این رفتار، ضربه به اعتماد عمومی است. چقدر باید صبر کرد تا مدیران پرحاشیه و متخلف دیگر نتوانند به قدرت بازگردند؟ تا کی تخلفات پشت پرده پنهان میماند و کسانی که باید پاسخگو باشند سکوت اختیار میکنند؟ تا کی باید شاهد فساد و ناکارآمدی در لایههای مدیریتی و آسیب دیدن ساختار اداری باشیم؟ شفافیت، پاسخگویی بی چشمپوشی و نظارت بیتعارف، دیگر یک گزینه نیست؛ یک ضرورت حیاتی است! تا وقتی این سه اصل رعایت نشود، نه اعتماد عمومی بازمیگردد و نه ساختار مدیریتی از چرخه تکرار اشتباهات رهایی پیدا میکند. اگر رسیدگی شفاف و فوری انجام نشود، فرصتی تازه برای فساد و بیعدالتی فراهم میشود و کسانی که باید پاسخگو باشند، رسماً شریک این بحران میشوند.