کامیار عابدی، نویسنده و پژوهشگر ادبی، با اشاره به پایان نگارش کتاب «مرا ببوس» در تحلیل زندگی و اشعار حیدر رقابی هدف از نگارش این اثر را برطرف‌کردن برخی ابهام‌ها و اطلاعات نادرست درباره زوایایی از زندگی و معرفی و تحلیل و بررسی هرچه بیشتر آثار این شاعر عنوان کرد.
کامیار عابدی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) با اشاره به پایان نگارش کتاب تحلیلی «مرا ببوس» با موضوع زندگی، اندیشه، اشعار و ترانه‌های حیدر رقابی توضیح داد: رقابی سال ۱۳۲۷ شعرسرایی را شروع کرد. شعرهای وی دو رویکرد رمانتیک و غنایی و سیاسی و اجتماعی دارند که در این گرایش دوم قوی‌تر هستند. وی اشعار زیادی را در طرفداری از نهضت ملی شدن صنعت نفت سروده و از طرفداران سرسخت مصدق بوده است که در میان شاعران همعصرش حالت استثنایی دارد.
نویسنده «مرا ببوس» افزود: رقابی که تخلص شعری «هاله» را داشت بعد از سال ۱۳۳۴ به دلایلی از ایران خارج شد و دوباره سال ۱۳۵۷ به وطن برگشت.
عابدی همچنین درباره عنوانی که برای کتابش درباره حیدر رقابی انتخاب کرده است، توضیح داد: برای کتاب تحلیل آثار و زندگی رقابی عنوان «مرا ببوس» را انتخاب کرده‌ام چراکه بیشتر به دلیل سرایش این شعر به شهرت رسیده است.
وی درباره شعر «مرا ببوس» و انگیزه‌های شخصی و اجتماعی سرایش آن گفت: درباره علت و چگونگی سرایش این شعر روایت‌های زیادی موجود است که به تمام آنها در کتاب اشاره کرده‌ام. این شعر اندکی پس از ۲۸ مرداد سروده شده و از این واقعه تاثیر پذیرفته است. همچنین شاهد یک تاثیر عاطفی مستقیم هم در آن هستیم و درواقع در هنگام سرودن شعر به شدت تحت تاثیر نامزدش بوده است و از قراری که بعدها گفته، او را گم کرده و دیگر از او اطلاعی به دست نیاورده است. بنابراین شعر «مرا ببوس» هم به ملی‌گرایی شاعر و نیز تاثیر عاطفی نامزدش اشاره دارد. از سال ۱۳۳۶ که این شعر به وسیله حسن گلنراقی با آهنگ مجید وفادار خوانده شد شهرت و محبوبیت بسیاری یافت.
عابدی با اشاره به اینکه برای نگارش «مرا ببوس» از آثار حیدر رقابی و نیز منابع مختلف کمیاب و نایاب استفاده کرده، عنوان کرد: بخش اول کتاب به شناخت و تحلیل زندگی، اندیشه‌ها، اشعار و البته خود ترانه مرا ببوس اختصاص دارد و در بخش دوم به دسته‌بندی اشعار این شاعر از بعد تاریخی و مضمونی پرداخته‌ام. بخش اول حدود ۱۰۰ صفحه و بخش دوم حدود ۲۰۰ صفحه است.
این منتقد و پژوهشگر ادبی با بیان اینکه رقابی شاعری نوسنتی بود که گاه نوگرا می شد و اشعار سپید نیز از وی به یادگار مانده که اغلب مرتبط با دوران اقامت طولانی او در آمریکا است، گفت: ساختار اشعارش تمایل به سنت دارد اما از نظر مضمون شاعری نوگرا به شمار می‌رود. او در روزگاری که اغلب شاعران با گرایش اجتماعی تمایل به چپ داشتند شاعری به شدت ملی گرا بود که شعرهای ملی‌اش تا اواخر عمر هم ادامه داشت و حتی در اوایل جنگ ایران و عراق تعداد قابل توجهی شعر جنگ با دیدگاه کاملاً ملی‌گرا از او باقی مانده که از آثار مشابه بسیار متمایز است.
وی انگیزه خود را از نگارش این اثر ابهام‌زدایی از زوایایی از زندگی و شعر رقابی در چارچوب شناخت تجدد در شعر فارسی در دوره پس از مشروطیت عنوان کرد و افزود: متاسفانه درباره این شاعر و شعرهایش اطلاعات نادرست زیادی در منابع چاپی و اینترنتی بیان شده است ضمن اینکه جز «مرا ببوس»، سایر آثارش تقریباً ناشناخته مانده‌اند. یکی از اطلاعات نادرستی که درباره وی شایع شده این است که از ایران فرار کرده بوده در حالیکه وی به میل خود از وطن رفته بود و دربارۀ «مرا ببوس» هم به اشتباه تاریخ سرایش را ۱۳۳۳ یا ۱۳۳۴ بیان کرده‌اند. در حد امکان تلاش کرده‌ام در این کتاب آگاهی‌های دقیق و مستند و تحلیلی را درباره رقابی بگنجانم و البته علاوه بر منابع منتشرشده، از بخشی از منابع منتشرنشده هم درباره او بهره برده‌ام.
کامیار عابدی درپایان به سه کتاب دیگر خود با عناوین «نوسنت گرایان ادبی»، «نواندیشان ادبی» و «شاعران ایران و هجوم متفقین» هم اشاره کرد که کتاب اول مجوز گرفته اما دو کتاب اخیر هنوز منتظر دریافت مجوز است ضمن اینکه به گفته او دو کتاب اول هرچند جلد اول و دوم محسوب نمی شوند، همدیگر را تکمیل می کنند و باید با هم منتشر و خوانده شوند.