روح الله جمعه ای روزنامه نگار در یادداشتی نوشت یکی از این پدیده‌ها «یقه‌سفیدها» و جرایمی است که توسط آنان صورت می‌گیرد. اصطلاح «یقه‌سفید» نخستین بار توسط ادوین ساترلند جامعه‌شناس آمریکایی در دهه ۱۹۳۰ مطرح شد و به کارمندان، مدیران، و افرادی در موقعیت‌های شغلی معتبر و ظاهراً قابل‌اعتماد اشاره دارد که با استفاده از موقعیت خود مرتکب فساد، تقلب، اختلاس یا سوءاستفاده می‌شوند.در هر جامعه‌ای، اعتماد عمومی سرمایه‌ای اجتماعی محسوب می‌شود که تداوم روابط اقتصادی، سیاسی و فرهنگی در لایه های مختلف جامعه را تنظیم و تضمین می‌کند اما اقدامات مجرمانه یقه‌سفیدها که با ماهیت پنهان و سازمان‌یافته ای فعالیت دارند این اعتماد را تضعیف می‌کنند. هنگامی که مدیران دولتی، مسئولان پولی و اعتباری یا شرکت‌های بزرگ که با سوءاستفاده از جایگاه خود مرتکب فساد مالی می‌شوند، شهروندان احساس بی‌عدالتی و ضعف کرده و نسبت به ساختارها بی‌اعتماد شده که منجر به بروز نارضایتی های اجتماعی می شود. در جامعه ایران نیز پدیده یقه‌سفیدها به‌عنوان یک آسیب اجتماعی ظهور و بروز خاصی داشته اند. ویژگی‌های خاص ساختار سیاسی ـ اقتصادی کشور که منافذی را برای فعالیت این مجمران فراهم کرده است باعث شده است که این گروه در موقعیت‌های گوناگون حضور داشته باشند و اثرات قابل‌توجهی بر اعتماد عمومی بر جای بگذارند.