ایران با چالش‌ها و تهدیدات جدی منطقه‌ای مواجه است، شاهد یکی از نادرترین پدیده‌های اجتماعی-سیاسی هستیم: یکپارچگی مثال‌زدنی ملت ایران، فارغ از قومیت، دین، مذهب و گرایش‌های سیاسی، در حمایت از موجودیت کشور و دفاع از کیان ملی. جنگ 12 روزه نه‌تنها عاملی برای تنش نبود، بلکه باعث تقویت پیوندهای ملی و روشن شدن خطوط مرز میان “ملت” و “اقلیت بی‌پروا” شد.
این اقلیت که در طول بحران در حاشیه سکوت خزیده بودند، اکنون با پایان موقت درگیری‌ها، بار دیگر سر برآورده‌اند؛ با ادبیاتی تفرقه‌افکن، مواضعی مشکوک و گاه آشکارا مغایر با منافع ملی. این رفتارها نه از سر نگرانی برای مردم، بلکه بر پایه منافع خاص سیاسی، بعضاً وابستگی‌های فکری بیرونی و یا بلندپروازی‌های محفلی صورت می‌گیرد.
ناهماهنگی در تصمیمات
آنچه نگران‌کننده‌تر است، ایستادن این جریان در مقابل تصمیماتی است که با نظارت و تأیید عالی‌ترین سطح حاکمیت، یعنی رهبری، اتخاذ شده است. مخالفت با این تصمیمات نه‌تنها از منظر سیاسی مسئله‌ساز است، بلکه در شرایط بحران، در حکم ضربه‌ای از پشت به مردم و امنیت کشور تلقی می‌شود.
آن‌ها با طرح مباحثی در ظاهر روشنفکرانه ولی در باطن مسموم، سعی در زیر سؤال بردن سیاست‌های دیپلماسی و نظامی دارند، در حالی که کشور در نقطه‌ای حساس از تاریخ خود ایستاده است؛ نقطه‌ای که انسجام، اولویت نخست است.
مصونیت از پاسخگویی
این جریان با تکیه بر جایگاه‌های خود در برخی نهادها، رسانه‌ها و حتی سطوح تصمیم‌گیری، متأسفانه از پاسخگویی مصون مانده است. تاکنون نقد به این گروه یا با واکنش‌های تند و سازمان‌یافته مواجه شده یا در فضای عمومی با بی‌توجهی ساختاری همراه بوده است. این وضعیت، هزینه‌هایی را در گذشته به کشور تحمیل کرده و ادامه آن می‌تواند زمینه‌ساز تکرار همان اشتباهات باشد.
واکنش هماهنگ و هوشمند
در شرایط بحریان نیاز به هماهنگی میان دستگاه‌های امنیتی، اطلاعاتی، نظامی، دیپلماتیک و رسانه‌ای احساس می‌شود تا از بروز چندصدایی زیان‌بار و ایجاد شکاف در اعتماد عمومی جلوگیری شود. در حالی که دشمن در کمین اختلافات داخلی نشسته، هر صدای ناهماهنگ یا هر تحلیل غیرمستند، عملاً به نفع جبهه متجاوز تمام خواهد شد.
اگرچه آزادی بیان و نقد سازنده، بخشی از پویایی جامعه است، اما در شرایط بحرانی، تفاوت جدی میان نقد ملی‌گرایانه و تحرکات تضعیف‌کننده انسجام ملی وجود دارد. امروز زمان «اتحاد استراتژیک» است، نه «خودنمایی اقلیت مدعی و بی‌مسئولیت». دفاع از ایران، دفاع از ملت است؛ هر کسی که در مقابل این وحدت بایستد، حتی اگر درون‌گفتمانی سخن بگوید، در عمل پروژه دشمن را کامل می‌کند.