فرهاد جلیلیان فرد- پژوهشگر
ساختمان زیبا و آشنای صداوسیما در طول جنگ 12روزه مورد هجوم قرار گرفت. مکانی که هیچ‌گونه دفاعی از خود نداشت و تنها، نقشِ منبع خبر و خبررسانی ایفا می‌کرد. این حمله موشکی با هیچ‌کدام از قوانینِ بین‌المللی مطابقت نداشت و ندارد. دراین‌بین صحبت‌های صالحی امیری، وزیر میراث فرهنگی و گردشگری از همین شبکه شایان توجه بود که این ساختمان اثر یکی از معماران به نام معاصر ایران است و در مصاحبه‌شان ذکر کردند که این ساختمان در ردیف ثبت آثار ملی قرار خواهد گرفت و در شرایطی این‌گونه پیشنهادات برای معرفی این ساختمان به مردم و ثبت آن به‌عنوان میراثی ملی، همبستگی و همدلی ایرانیان برای نام و نشان کشوری که از دل‌وجان همه دوستش داریم را نزدیک‌تر خواهد کرد. همدلی و همبستگی برای وطن سرفرازِ.
ایرانی آزاده با خصم درآویخت / کامُوخته بُود این هُنر از مام و زِ بابش
کرد از وطن خویش دفاعی که بشایست/ چُون شیر ز نیزارش و چُون ببر زِ غابش (بهزاد کرمانشاهی)
ایران این‌چنین است. ذخایر معنوی و انسانی خود: هنرمندان، دانشمندان، فرهیختگان و مردمانی دل‌پاک و باسخاوت و باگذشتی که در دنیا کم‌نظیرند. که این صفات، در تاریخ ثابت‌شده و دنیا به عیان عمل ایرانیان را دیده و شنیده است که اگر ایرانی هر جای جهان باشد دلش برای وطن می‌تپد و همواره زادگاه مادری و کوچه‌پس‌کوچه‌های این خاک نجیب و خاطره‌انگیز را فراموش نخواهند کرد.
ساختمان شیشه‌ای
ساختمان شیشه‌ای صداوسیما یکی از چندین اثر عبدالعزیز فرمانفرماییان است. معماری معاصری که در آثارش شاید علیرغم شکل و فرم مدرن بودنِ آن‌ها در وهله اول ازنظر بگذرد اما، چهره هنری ایران در آثارش هویدا است. این معمار آثار بسیاری ازجمله «مسجد دانشگاه تهران» پدید آورده است. (اولین اثر او که بانام مسجد است) کتیبه‌های قرآنی این بنای آشنا برای اهالی علم در دانشگاه‌های سراسر ایران مؤید این مطلب است که طرحی نو در ساخت مسجد در معماریِ ایران پدید آمده است. مسجدی با فضای معماری صمیمی که حال یادگاری است از وقوع حوادثی بسیار چه قبل از انقلاب اسلامی و چه بعدازآن. ساختمان «موزه فرش»، ساختمان آشنای «مخابرات» و مجموعه «ورزشی آزادی» که حال ورزشگاه ملی ایرانیان محسوب می‌شود.
مهندس عبدالعزیز فرمانفرمانیان
عبدالعزیز فرمانفرماییان در طول مدت فعالیت دو دهه خود درزمینه معماری و شهرسازی بیش از 30 اثر از خود به‌جای گذاشت که برخی آثار فردی اوست نظیر مسجد دانشگاه تهران و برخی دیگر حاصل فعالیت شرکت او همکاران است. بیشتر این آثار معماری تابه‌حال هنوز باقی‌مانده‌اند که می‌توانند همراه با دیگر آثار هنری و معماری ایران چه درگذشته و چه در حال مایه افتخار اوراق تاریخ زرین و پرفرازونشیب ایران باشد. نگارنده این یادداشت دو مجلد کتاب درباره یکی از آثار این معمار معاصر، یعنی مسجد دانشگاه تهران تألیف نموده است.
مسجدی که با توجه به استقرار آن در نماد آموزش عالی کشور، عموم مردم و جامعه علمی کشور آن را می‌شناسند و با فضای آن مأنوس هستند که می‌بایست چه به لحاظ تاریخِ چگونگی ساخت آن و وقوع جریانات سیاسی، اجتماعی و دینی این مسجد، ساختمان صداوسیما، این اثر نیز به ثبت آثار ملی برسد و نکته مهمِ دیگر اینکه، ورودی‌های این مسجد دارای پلاکی درخور باشد (بنده کمترین آن را نگارش نموده (1403) و تقدیم متولیان امور در دانشگاه تهران نموده‌ام.
(با توجه به متن هر دو مجلد و مستنداتِ دیگر) این مهم می‌تواند برای دانشجویان ایرانی و غیر ایرانی در دانشگاه تهران ارزشمند باشد. به‌طور حتم فرهنگ و هنر انعکاسی فراگیر و سازنده در تمامی جوامع دارد و این مهم با معرفی آثار هنری از طریق رسانه‌ها، جراید و سایت‌های متعدد که امروز نقشی بسیار در انعکاس اخبار در دنیای امروز که پوشیده از عنوانی به نام «خبر» است می‌تواند جامعه را پویا و یا با چشم‌پوشی، ساکن نگه دارد.
پس جای آن دارد با توجه به اتفاقات تلخ و شیرین جنگ 12روزه و هدف قرار دادنِ ساختمان شیشه‌ای صداوسیما، تابلوی افتخارات هنر و معماری ایران است و باید حفظ شود و از طراحش تقدیر شود. نگاه و معرفی و ثبتِ ملی این‌گونه آثار که بخشی از خاک سرزمینِ ایران است، کوشاتر باشند. شایسته است مسجد دانشگاه تهران نیز موردتوجه‌ی ویژه برای ثبت در فهرست آثار ملی ایران قرار گیرد.
جایگاهی نیست از وطن خوش‌تر مرا / گو نباشد گُلشن فردوس، ایرانم که هست