صالحی امیری، وزیر پیشنهادی میراث فرهنگی و گردشگری درسخنانش در مجلس به فرایند تأیید صلاحیت‌ها اشاره کرد و گفت: «تأیید سپاه را داشته و در تماس تلفنی این موضوع از زبان مقامات بالای سپاه به گوش نماینده مخالف رسانیده می‌شود.»
صالحی با پیشینه کار «اطلاعاتی و امنیتی» پرده از واقعیتی برمی دارد که پیامدهای امیدوار کننده‌ای ندارد و نشان‌دهنده آن است که فرایند گزینش وزیران همانند «شنا درگرداب» است.
پس از گذر از فرایند تأییدیه گرفتن‌ها، صف آرایی مجلس نشینان که با ویژه خواری نظارت استصوابی خود را پاسخ‌گوی مردم نمی‌دانند دربرابر اندک نامزدهای اصلاح‌طلب نیز رمز گشای بسیاری از ناکارآمدی وبحران هاست، بحران‌هایی که نه درست درک وشناخته می‌شوند ونه برای برون رفت از آنها چاره وتدبیر اندیشیده می‌شود. این اندک سالاران خود باور تابعیت از دیدگاه‌های منفعت گرایانه، وفرو کاستن به باورهای ناسازگار بافهم همگانی را بدون توجه به دانش وکار آیی مبنای داوری خویش ساخته وگمان می‌برند که با تاکید بر پوزش خواهی وزیران پیشنهادی از گذشته وباورهایی که داشته‌اند، به هدف رسیده وراه برای یکدست سازی وارکان قدرت هموارتر می‌سازند. این جماعت خو گرفته با انکار چنان با پندارهای نادرست درهم آمیخته‌اند که هنوز در پستوهای ذهن خویش در اندیشه تواب سازی هستند.
پیام پنهان وآشکارشان این است که راه اصلاح وهمبستگی وکارآمدی وتدبیر به آسانی باز نخواهد شد ورئیس‌جمهورهم باواقعیت های دنیای سیاست بیشتر آشنا خواهند شد.
چالش‌های پیش‌رو
با شکل گرفتن دولت چهاردهم زمان روبه‌رو شدن با واقعیت‌های میدانی ومشکلات کشور فراهم آمده است. نیازهای کوتاه مدت، میان مدت، بلند مدت و نارضایتی‌ها درکنار توقع حل فوری مشکلات مثل آواری بر سر دولت فروخواهد ریخت،
نیم نگاهی به سرمایه‌های از دست رفته وباقیمانده ودرکی روشن از فرصت‌های از دست رفته وتهدیدهای برجا مانده زنگ خطر را به صدا در می‌آورد ودولت وحاکمیت را با چالش‌های بزرگی رو در رو می‌کند.
پزشکیان تاکید بر اجرای بر سند چشم اندازی دارد که سال پایانش ۱۴۰۴ تعیین شده ودستاورد کارشناسی‌های گسترده در دولت خاتمی است. این سند درمجمع تشخیص مصلحت بررسی وتصویب وبه تأیید رهبری رسیده وبه دولت خاتمی ابلاغ شده ولی شوربختانه دولت معجزه هزاره سوم آن را به کنار نهاد وشرایط حاکم برکشور به گونه‌ای رقم خورد که بهترین فرصت‌ها ازدست رفت وبزرگترین آسیب‌ها به کشور وارد آمد، اگر براساس سند چشم انداز گام برداشته وبرنامه های توسعه پنج ساله برآن مبنا تنظیم وتدوین می‌شد، ایران باید امروز جایگاه نخست توسعه وپیشرفت وفناوری را در منطقه داشته باشد. ولی شرایط به گونه‌ای رقم خورده که فرصت‌ها از دست رفته وبه جای پیشرفت عقب ماندگی نصیب کشور شده است.
پزشکیان می‌گفت برنامه‌ای ندارد و برسند چشم انداز به عنوان برنامه مورد پذیرش رهبری تآکید جدی داشته وآن سند را برنامه پیش روی خویش می‌دانست واعلام می‌کرد. آغاز برنامه چشم انداز در سال پایانی 20 ساله این سند هم از نکته های قابل تأمل در جمهوری اسلامی است برنامه توسعه هفتم که رشد هشت درصدی راهدف گرفته است از موارد دیگری بود که از اجرای آن سخن گفته می‌شد، این برنامه موجودی است که تصویب مجلس را به همراه دارد.
اجرای چنین برنامه و رسیدن به هدفی که درنظر گرفته شده است بدون داشتن ارتباط سالم وسازنده با دنیا وتنش زدایی در منطقه وجهان وپیوستن به توافق های جهانی از جمله FATF واز میان برداشته شدن تحریم ها، رسیدن به چنین رشدی ممکن نیست. اکنون سخن گفتن از آرمان‌ها جای خودرا به برنامه های واقع نگرخواهد داد. اینک زمان آن است که بابرنامه های اجرایی برپایه دانش وکارشناسی سهم ریخت وپاش‌ها کاهشی وسهم پژوهش های بنیادی افزایشی شود. نهادهای مدنی جایگاه شایسته خودرا بازیافته وتقویت سازمان های مردم نهاد در دستور کار قرار گیرد. محیط زیست وپاسداری وبازسازی آن اولویت نخست شود ومردم ودولت برای پشتیبانی از زیست بوم کشور هماهنگ وهم آوا شوند.
مهم‌ترین گام دولت باید جلب اعتماد ملت باشد واین امر از مسیر شفافیت، شایسته سالاری، مبارزه فراگیر با فساد و ویژه خواری، سامان دادن گفت‌وگوی ملی وگزارش های منظم به مردم ممکن خواهد شد،
گزارش وضع موجود (روز 31 شهریور که دولت شروع به کار خواهد کرد) دارای اهمیت بسیار است. اگر کاستی‌ها وتنگناها ومشکلات وکمبودها وناترازی‌ها در همه بخش‌ها با مردم درمیان گذاشته نشود خطای راهبردی رخ داده است که درگذر زمان پیامدهایش دامنگیر دولت خواهد شد.