در سال 1400، آرای ابراهیم رئیسی حدود 18 میلیون، آرای محسن رضایی حدود 3 میلیون و 400 هزار و امیرحسین قاضی‌زاده هاشمی نیز حدود یک میلیون عدد بودند؛ سه نامزدی که در ظرف «جبهه انقلاب» قرار می‌گیرند؛ یعنی 22 میلیون و 400 هزار رای. اگر بنا باشد با عدد سخن گفته شود، 22 میلیون و 400 هزار رأی «جبهه انقلاب» در سال 1400، به 12 میلیون و 900 هزار رأی «جبهه انقلاب» در سال 1403 تبدیل شده است؛ یعنی ریزشی حدود 42 درصدی در اردوگاه محافظه‌کاران رخ داده است؛ عددی که برای هر جریان سیاسی مانند یک زلزله سیاسی خواهد بود؛ اعدادی که باید آن را نشان‌دهنده سقوط آزاد مقبولیت این جریان در بین بدنه اجتماعی‌شان در نظر گرفت.
در واقع جریان محافظه‌کاران یا همان اصولگرایان، تأثیرات عدم تحقق وعده‌های داده شده توسط دولت مرحوم رئیسی و فشارهای سنگین اقتصادی و اجتماعی وارد شده بر جامعه در طول سه سال دولت سیزدهم را در نظر نمی‌گیرند یا ترجیح می‌دهند در نظر نگیرند. در طول این سه سال وعده مهار تورم و بهبود معیشت مردم نه تنها عملی نشد، بلکه روز به روز سفره‌های مردم کوچک و کوچک‌تر شد و تورم نیز به عصیان خود ادامه داد و حتی سبب شد تا در برخی مقاطع نرخ تورم از دوران دولت‌های روحانی نیز بالاتر برود.
به عبارت بهتر، دولت سیزدهم نه تنها نتوانست وضعیت اقتصادی موجود در سال 1400 را بهبود دهد، بلکه با عملکرد مدیریتی خود، باعث بدتر شدن آن نیز شد. از سوی دیگر اعتراضات سال 1401 را نباید در کاهش مشارکت و حتی ریزش در پایگاه اجتماعی محافظه‌کاران بی‌تأثیر دانست. برخوردهای صورت گرفته در سال 1401 و بعد از آن یکی دیگر از عوامل کاهشی شدن مشارکت است.
در شرایطی که در بازه زمانی التهاب و تنش در کف جامعه، مقامات بلندپایه حرف از گفت‌وگو و حق اعتراض و حق انتقاد بیان می‌کردند، با آرام شدن اوضاع، کم‌کم آن وعده‌ها نیز از یادها رفت. در همین حال نباید تنش‌های موجود در جامعه بر سر مسائلی چون حجاب و عفاف و همچنین محدودیت‌های اینترنت و تأثیرات آنها را در تحلیل‌ها و معادلات، جا گذاشت.
اعتماد