«نقالی» یکی از هنرهای نمایشی ایران است که از دیرباز در این مرز و بوم اجرا می‌شده، اما گرد فراموشی و بی‌توجهی بر چهره این هنر ایرانی موجب شد که در فهرست جهانی میراث در خطر یونسکو ثبت شود؛ اقدامی که به نظر می‌رسد دردی از وضعیت «نقالی» دوا نکرده و در سال‌های پس از ثبت هم این میراث در انزوا قرار دارد.
مریم نعمت طاووسی - مسؤول تهیه و ثبت پرونده جهانی نقالی ـ در گفت‌وگو با ایسنا، درباره وضعیت «نقالی» پس از ثبت جهانی، اظهار کرد: تا آنجا که می‌دانم «نقالی» تنها میراث ناملموس ایران بوده که در فهرست میراث جهانی در خطر ثبت شده است. «میراث در خطر» میراثی است که ممکن است به دلایل مختلف، دیگر آن را نداشته باشیم. حال به این دلیل که حاملان این «میراث در خطر» در معرض انقراض قرار گرفته‌اند و شاگردی ندارند که مهارت و دانش خود را در اختیارشان قرار دهند و یا به هر دلیلی، جامعه مخاطب خود را از دست داده‌اند. درباره «نقالی» شاهد هر دو مورد بوده‌ایم. امروز اساتیدی در این حوزه داریم که حمایتی از آن‌ها نمی‌شود.
به تعهدات پرونده جهانی «نقالی» عمل نشده است
او ادامه داد: وقتی پرونده‌ای ثبت جهانی می‌شود باید ببینیم که توقعات از آن چیست. در پرونده جهانی «نقالی» در یونسکو یک‌سری برنامه‌ها تدوین شده که دولت متعهد شده بود این برنامه‌ها را اجرایی کند. یکی از این برنامه‌ها مستندسازی و مستندنگاری نقل‌های موجود بود. نقالی بیشتر یک هنر شفاهی است بنابراین هرآن‌چه مجلس نقل است باید به شکل صوتی و تصویری و یا در قالب کتاب گردآوری شود. همچنین شناسایی نقال‌ها، به این معنا که زندگی و آثار تمام نقال‌هایی که الان در کنار ما هستند، باید ثبت شود؛ چرا که اگر نقالان را از دست بدهیم نقل‌ها نیز از بین می‌رود. در این زمینه هر استانی می‌تواند این اقدام را به صورت مستقل انجام دهد. تا جایی‌که می‌دانم در استان زنجان فردی از روی علاقه این کارها را انجام داده و کتابش هم چاپ شده است.
نعمت طاووسی گفت: اجرای این برنامه‌ها برعهده دولت بوده و باید آن را طی مراحلی انجام می‌داد، اما تا جایی که در جریان هستم، هیچ‌یک از این برنامه‌ها انجام نشده است.
متولی مردم هستند اما آگاهی ندارند
مسؤول تهیه و ثبت پرونده جهانی «نقالی» با بیان این‌که متولی اصلی میراث ناملموس، مردم و جامعه‌ای هستند که آن را به عنوان هویت خودشان تعریف می‌کنند، افزود: اما به شرط آن‌که به مردم نسبت به میراثی که دارند، آگاهی داده شود. وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی یکی از متولیان پرونده ثبت جهانی «نقالی» است و در پرونده آن آمده که وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی، وزارت آموزش عالی کشور، وزارت آموزش و پرورش و وزارت فرهنگ و ارشاد همگی برای پیاده کردن برنامه‌هایی که در این پرونده پیشنهاد شده است، مسؤولیت دارند و باید با همکاری هم این برنامه‌ها را پیش ببرند.
او اضافه کرد: به دلایل واضح و مبرهن که اصلی‌ترین آن مسأله اقتصادی است و البته بی‌مهری که در این زمینه وجود داشته، آن برنامه‌ها اجرا نشده است، اما بعضی از انجمن‌های مردم‌نهاد بر حسب علاقه تعدادی نقال تربیت کردند که برخی از آن‌ها اقبال داشتند، اما واقعیت این است که در این زمینه خیلی کم کار شده است. اگر اقدامی هم شده بر اساس علاقه یک‌سری افراد بوده است. در مسائل فرهنگی بیشتر باید هزینه شود و برگشت سرمایه آن معنوی است، نه مادی، ولی کمتر هزینه می‌شود. اگر دید اقتصادی کنار گذاشته شود، شاید قدر میراث ملموس و ناملموس ما در این کشور بیشتر دانسته شود.
ایرانی‌ها «نقالی» را نمی‌شناسند
این پژوهشگر، نویسنده و عضو هیأت علمی گروه هنرهای سنتی اظهار کرد: برطرف کردن این خلاء به برنامه‌ریزی نیاز دارد و باید با همکاری دولت انجام شود، اما نکته حائز اهمیت این است که دولت نباید در زمینه‌های فرهنگی مستقیما دخالت کند، بلکه باید بسترسازی کند. به ویژه در حوزه میراث ناملموس باید حاملان این میراث را حمایت کند، کاستی‌ها را رفع کند و اجازه دهد تعامل بین حاملان و جامعه، به شکل طبیعی برقرار شود. در واقع دولت باید در این حوزه کمک کند، اما دخالت نکند و راه تعامل را باز بگذارد. این دخالت نکردن خیلی مهم است، یعنی سعی نکند به این حوزه جهت دهد و بگذارد جامعه خودش را پیدا کند، اما متاسفانه این حمایت وجود ندارد و جامعه مخاطب «نقالی»، که کل ایران است، نقالی را نمی‌شناسد. مگر جمع‌های کوچک، که این هنر را به شکل جدی‌تر جزء هویت خودشان می‌دانند.