علی صالح‌آبادی با نشر ستاره صبح، بر ملت ایران و بر نویسندگان و خوانندگان این نشریه، از جمله صاحب این قلم حقی مسام دارد که باید ادا شود.
نشریات ادواری اعم از روزنامه، هفته نامه، ماهنامه و فصلنامه، رسانه مکتوب مطبوعی است که با عنوان خاص، پی در پی با فواصل زمانی مرتب منتشر می‌شود و وجه امتیاز آن از کتاب در دو چیز است. اول این که مطالب آن متنوع‌تر است و دوم آن که نویسندگان آن متعددند و سوم این که علی الاصل برای مدت نامحدود منتشر می‌شود.
اهمیت مطبوعات آزاد و مستقل در فضای سیاسی به‌عنوان رکن چهارم مردم‌سالاری (یعنی ناظر و ناقد قوای سه‌گانه مقننه، مجریه و قضاییه) بر کسی پوشیده نیست. اینجاست که باید حساب مطبوعه‌های وابسته که در حکم بولتن‌های خبری و نشریه‌های روابط عمومی نهادهای دولتی یا بخش خصوصی، از مطبوعات مستقل جدا کرد.
مهم‌تر اپن است که نویسندگان مطبوعات مستقل در طرح مسائل و نقد مطالب، پیشگام‌تر از مولقان کتاب‌اند. ایضاً مطبوعاتی که وابسته به محله معین یا جناح سیاسی واحد و به‌طریق‌اولی یک حزب سیاسی‌اند، هزینه آن‌ها از سوی آن مراکز تأمین می‌شود و درنتیجه حق نقد و نظر چندانی نسبت به موضوعات جز در راستای نهادهای متبوع خود ندارند.
اینجاست که ارزش اجتماعی و اعتبار انسانی مطبوعات مستقل و غیر وابسته‌ای همچون ستاره صبح برای توسعه فرهنگی و سیاسی معلوم می‌شود.
من به‌عنوان یکی از اهل‌قلم که اولین کتاب خودم را در ۱۳۴۳ یعنی 58 سال پیش منتشر کرده‌ام، خدمات شایسته ناشران مطبوعات مستقل این روزگار را بسیار قدر می‌دانم. در این میان همچنان که پیش‌ازاین هم گفته‌ام، خدمات علی صالح‌آبادی ازاین‌جهت که هم تریبون آزاد انبوهی از قلم‌به‌دستان در دو دهه اخیر بوده است و هم روشنگری و آزاداندیشی را برای طیف وسیعی از خوانندگان توسعه داده است، تقدیر می‌کنم و گام نهادن این روزنامه به سال چهاردهم را در شرایط دشوار کنونی به فال نیک می‌گیرم.