علی صالح‌آبادی- مدیرمسئول
ابراهیم رئیسی در یک فضای سرد انتخاباتی روز 28 خرداد بدون رقیب قدر با 18 میلیون رأی انتخاب شد. وی روز پنج‌شنبه پس از انجام مراسم تحلیف به‌طور رسمی کار خود را در پاستور شروع کرد. دولت روحانی که سال 92 سکان قوه مجریه را در دست گرفت میراث بر جامانده از دولت احمدی‌نژاد،برایش «خزانه خالی»، منفی و خالی بودن صندوق توسعه ملی، تورم 40 درصد، تحریم‌های سنگین شورای امنیت و ... بود. در فاصله سال‌های 84 تا 92 که قوای سه‌گانه یکدست و همسو بودند باوجود درآمد افسانه‌ای 600 تا 700 میلیارد دلاری نفتی مجموعه شرایط داخلی، بین‌المللی، پول پاشی، سوء مدیریت، سیاست تهاجمی در روابط خارجی و... دست به دست هم دادند تا دولت یازدهم با سختی کار را شروع کند. دولت «تدبیر و امید» با اتخاذ سیاست «تعاملی» به‌جای سیاست «تهاجمی» در روابط خارجی و پرهیز از تنش در داخل و خارج توانست در طول چهار سال تورم را یک‌رقمی، ثبات قیمت ها، آرامش در بازارها، پایین آمدن قیمت ملک، فروش روزانه حدود 4 میلیون بشکه نفت،خروج ایران از فهرست سیاه اف ای تی اف،آمادگی سرمایه‌گذاران غربی برای ورود به ایران و ... بستری فراهم شد تا رشد اقتصادی که در دولت احمدی‌نژاد منفی شده بود، در دولت «تدبیر و امید» در سال‌های 93، 94، 95 و 96 مثبت شد.
اکنون این تجربه موفق پیش روی دولت سیزدهم است. این دولت می‌تواند از این تجربه استفاده کند، یا با اتخاذ سیاست تهاجمی مشابه آنچه دولت‌های احمدی‌نژاد، مجالس اصولگرا به‌ویژه مجلس یازدهم دنبال می کند، طوری عمل کند که تحریم‌ها تشدید و وضع ازآنچه اکنون هست بدتر شود.
حال که شرایط تحویل دولت مشابه سال 92، بلکه بدتر به دلیل تحریم‌های سنگین نفتی و غیرنفتی که از 18 اردیبهشت 97 توسط ایالات‌متحده بر کشور اعمال‌شده بدتر ازآن چیزی است که روحانی از احمدی‌نژاد تحویل گرفت می باشد لازم است پنجره دیپلماسی گشوده شود و با آمریکا همان‌طور که روحانی انجام داد مذاکره مستقیم شود نه غیرمستقیم. رئیسی در سخنرانی پس از تحلیف قول برداشتن تحریم‌ها با ابزار دیپلماسی را داد.شرایط می طلبد که مذاکرات به‌طور گام‌به‌گام انجام شود و باید دانست که «جوبایدن» اگر هم بخواهد نمی‌تواند 1700 مورد تحریم را یکجا بردارد یا کاهش دهد.بهتر این است که در گام نخست فروش نفت و پول‌های بلوکه‌شده ایران آزاد شوند. تحقق این دو آثار مثبتی بر فضای کسب‌وکار، قیمت دلار، مستغلات وزندگی مردم خواهد داشت. این اتفاق هم به نفع رئیس‌جمهور و هم همفکران او در اردوگاه اصولگرایان است.
رئیسی در برنامه‌هایش بسط و گسترش روابط منطقه‌ای را در اولویت قرار داده است. این سیاست هرچند خوب است؛ اما باید به این موضوع توجه داشت که حدود 80 درصد اقتصاد دنیا از طریق دلار آمریکا انجام می‌شود، بنابراین حتی کشورهای به‌ظاهر دوست ایران، مثل چین، روسیه و عراق از ترس تحریم‌های آمریکا حاضر نیستند با ایران دادوستد کنند و طلب های ایران را پرداخت کنند. اگر این واقعیت پذیرفتنی است باید دانست که سیاست «توپ» و «تشر» جواب نمی‌دهد اگر جواب می‌داد، اکنون باید وضع کره شمالی، کوبا، ونزوئلا، گل‌وبلبل بود که نیست. زیرا در حال حاضر مردمان این کشورها در فقر و فلاکت به سر می‌برند. اکنون قوای سه‌گانه در دستان اصولگرایان که در حاکمیت اکثریت اما در بین مردم در اقلیت هستند قرار دارد و همچنین نارضایتی گسترده در زیرپوست جامعه وجود دارد. چنانچه آن‌ها نتوانند کاری اساسی در حوزه اقتصاد انجام دهند، بدون تردید بر حجم نارضایتی‌ها افزوده خواهد شد چه‌بسا به اعتراض نیز تبدیل شود. پرسش این است در شرایطی که کشور زیر فشار قرار دارد چه باید کرد که بار مشکلات از دوش مردم برداشته شود؟
نویسنده سیزده راهکار برای بهبود امور پیشنهاد می کند:
1-اجرای کامل فصل سوم قانون اساسی که مربوط به حقوق مردم است و رئیس قوه قضائیه هم در مراسم تحلیف روی آن انگشت گذاشت.
2-انتخاب اعضای کابینه از بین تکنو کرات‌ها.
3-انتخاب تیم اقتصادی از بین صاحب‌نظران غیرسیاسی.
4-مقامات کمتر حرف بزنند بیشتر عمل کنند.
5-عدم استفاده از سیاست «توپ» و «تشر» در داخل و خارج.
6-پرهیز از سیاست تهاجمی در روابط خارجی
7-تعامل با منتقدان و سهم دادن به آن‌ها.
8-رئیس‌جمهور که پیش‌ازاین رئیس قوه قضائیه بود درباره نقش خود در گران کردن بنزین و وقایع آبان98 بگوید.
9- پیروی از سیاست «توازن» در روابط با شرق و غرب.
10-خرید واکسن کرونا را در اولویت قرار دهد.
11-برقراری ارتباط سازنده با رسانه‌ها و تقویت فرهنگ مکتوب و بهره‌گیری از پتانسیل اهالی فرهنگ برای پیشبرد اهداف ملی.
12- تحریم ها بزرگترین مسأله کشور است که باید برداشته شود.
13-پذیرش اف ای تی اف یک ضرورت است زیرا تبادل پول میان ایران و جهان را آسان می کند.