ابتلا به کروناویروس در بین افراد واکسینه شده نیز رخ می‌دهد. این واگیری تا زمانی که ویروس وجود دارد، ادامه خواهد داشت. وقتی ویروسی کاملاً به جمعیت انسانی نفوذ کرد، واگیری‌های پس از واکسیناسیون نیز نا گریز خواهد بود. واکسینه شدن به معنای ایمن شدن کامل در برابر کووید-19 نیست. مصونیتی که در برابر واکسن ارائه می‌شود مطلق نیست و فرد را در برابر واگیری غیرقابل نفوذ نمی‌کند. واکسن‌ها به‌جای اینکه سپرهای غیرقابل نفوذ بیافرینند همین سیستم دفاعی که اکنون داریم را تقویت می‌کنند. به‌این‌ترتیب ما می‌توانیم در برابر ویروس ایمن شویم و به‌طور بالقوه محافظت را افزایش دهیم. اگر بدن انسان را یک قلعه تصور کنیم واکسیناسیون یعنی تقویت چنین دژی در برابر حمله. بدون واکسیناسیون، مدافعان قلعه تصوری از حمله ندارند. سگ‌های نگهبان خارج از قلعه بی‌رحمانه به هرکسی حمله می‌کنند و ممکن است توسط مهاجمان مخفی فریب بخورند. به‌این‌ترتیب، دیگر مدافعان که با دقت و کارایی دفاع می‌کنند چه‌بسا از کار بیفتند و سرانجام از بین بروند. واکسیناسیون، آغازه، میانه و پایان داستان را به‌طور کامل بازنویسی می‌کند. حالا سلول‌های دفاعی می‌توانند در سرتاسر ساختمان گشت بزنند و منتظر دشمن آشنای خود باشند. با استفاده از یک واکسن، تقویت‌کننده‌های ایمنی سریع‌تر هشیار می‌شوند و سلول‌های دفاعی وقت کافی برای بررسی ویژگی‌های بیماری‌زا را خواهند داشت و سلاح‌های خود را تیز می‌کنند. در بهترین حالت، حتی ممکن است ویروس توسط سلول‌های ایمنی و آنتی‌بادی‌ها فوراً مورد اصابت قرار گیرد. سلول‌های ایمنی برخی از افراد ممکن است واکنش آهسته داشته باشند و سلاح‌های خود را برای مدت طولانی در غلاف نگه دارند. این موضوع به‌ویژه در میان افراد مسن با نقص ایمنی صادق خواهد بود؛ اما حتی تلاش‌های دیرهنگام سلول‌ها ممکن است ابتلا را به‌طور کامل متوقف نکند، اما بااین‌وجود فرصت‌های بیماری‌زا برای حرکت در سرتاسر بدن و انتشار به شخص دیگر را محدود می‌کند. یورش به قلعه با ساکنان به قتل رسیده و جواهرات دزدیده شده فاجعه‌بار است. با واکسن این موارد نادر است. در آنجا دزدی کوچکی رخ می‌دهد و ویروس قبل از بیرون آمدن تنها می‌تواند چند مشت بزند. یک سنگر شکسته لزوماً یک سنگر شکست‌خورده نیست.