قاسم محبعلی در این زمینه گفت: قطعنامه598 یک قطعنامه در چارچوب فصل هفت بند چهل و یکم منشور سازمان ملل بود که به پایان دادن جنگ ایران و عراق اختصاص داشت.این قطعنامه هم برای ایران الزام آور بود هم برای عراق و از جمله قطعنامه هایی بود که دو کشور به این نتیجه رسیدند که ادامه این جنگ دیگر امکان پذیر نیست. البته ایران یک سال از پذیرش این قطعنامه امتناع کرد اما در نهایت این قطعنامه را پذیرفت. این دیپلمات پیشین افزود: مهم ترین دلیلی که ایران این قطعنامه را پذیرفت این بود که شرایط جنگ تغییر کرد.در زمانی که ایران از پذیرش قطعنامه امتناع کرد ایران در خاک عراق و در جزیره مجنون قرار داشت. این در حالی است که در طول یک سال شرایط جنگ تغییر کرد و ایران در شرایطی قطعنامه را پذیرفت که عراق در خاک ایران قرار داشت و در حال پیشروی در خاک ایران بود .به همین دلیل شرایط به شکلی نبود که ادامه جنگ امکان پذیر باشد. وی تصریح کرد:اینکه حضرت امام از پذیرش این قطعنامه به تعبیر نوشیدن جام زهر یاد کردند به دلیل این بود که تا چند روز قبل از پذیرش این قطعنامه ایران به دنبال مجازات متجاوز و صدام بود.با این وجود هنگامی که شرایط جنگ تغییر کرد و تهدیداتی علیه تمامیت ارضی و حاکمیت ملی ایران صورت گرفت و جامعه بین المللی نیز نسبت به ادامه این جنگ ناخشنود بود ایشان برخلاف میل باطنی خود آتش بس و قطعنامه را پذیرفتند. این در حالی است که ایران باید از مدت ها قبل متوجه می شد که این جنگ برنده ندارد و بهتر است زودتر به پایان برسد.