در روزهای اخیر، روزنامه انگلیسی گاردین با انتشار سرمقالهای هشدارآمیز، بار دیگر نگاهها را به شکنندگی روابط فراآتلانتیکی و آینده امنیت اروپا جلب کرده است. این رسانه با اشاره به مذاکرات ایالات متحده و روسیه درباره اوکراین، تأکید میکند که خیانت واشنگتن به متحدانش فعلاً دفع شده، اما اروپا باید خود را برای جهانی آماده کند که در آن نمیتوان به حمایت آمریکا تکیه کرد.
گاردین در تحلیل خود، انگیزههای رئیسجمهور آمریکا برای پایان دادن به جنگ اوکراین را بیشتر شخصی و خودخواهانه میداند. ترامپ به دنبال کسب افتخار میانجیگری است، بیآنکه دغدغهای برای عدالت یا منافع واقعی اوکراین داشته باشد. در مقابل، ولادیمیر پوتین تنها صلحی را میپذیرد که دستاوردهایی فراتر از توان نظامی روسیه در میدان نبرد برایش فراهم کند؛ از جمله تصاحب سرزمینهایی که هنوز به دست نیامده و محدود کردن استقلال اوکراین بهعنوان یک کشور مستقل.
این روزنامه مینویسد ترامپ هیچگاه مخالفت جدی با خواستههای پوتین نشان نداده و حتی در برابر تجاوز روسیه فشار واقعی وارد نکرده است. او مشکلی در روندی نمیبیند که سرنوشت یک کشور بدون حضور نمایندگان آن در میز مذاکره تعیین شود. در چنین شرایطی، تنها دیپلماسی زلنسکی و متحدان اروپاییاش مانع از فروش کامل کییف توسط واشنگتن شده است؛ موضوعی که کرملین را ناامید کرده و به بنبست مذاکرات دامن زده است.
گاردین همچنین به نقش بریتانیا اشاره میکند. تبلیغات روسیه لندن را بهعنوان «شرور» معرفی میکند، اما این رسانه معتقد است که باید این برچسب را نشانهای از موفقیت نخستوزیر انگلیس در دفاع از اوکراین دانست. کر استارمر بهخاطر رهبری در هماهنگی «ائتلاف مشتاقان» و ایستادگی در برابر تمایلات کاخ سفید برای امتیازدهی به پوتین، شایسته تقدیر معرفی شده است.
با این حال، گاردین هشدار میدهد که اصلاح گرایشهای طرفدار روسیه در سیاستهای ترامپ کاری بیهوده است. اروپا باید به جای اتکا به واشنگتن، ظرفیتهای مستقل امنیتی خود را تقویت کند. هرچند استارمر در سخنان اخیر خود بر همکاری نزدیکتر با اتحادیه اروپا تأکید کرده، اما این روند در عمل متوقف شده و انگیزه سیاسی کافی از سوی داونینگ استریت دیده نمیشود.
نخستوزیر انگلیس در سخنرانی اخیرش مدعی شد که هیچ معضلی میان روابط با اروپا و آمریکا وجود ندارد. گاردین این دیدگاه را سادهلوحانه یا ریاکارانه میخواند و یادآور میشود که ترامپ متحد قابل اعتمادی برای اروپا نیست. سیاستهای تجاری او بر اساس تقسیم جهان به «مشتریان و دشمنان» شکل گرفته و هیچ منافع استراتژیک مشترکی را به رسمیت نمیشناسد. این رویکرد تنها مختص ترامپ نیست، بلکه ریشه در ایدئولوژی جمهوریخواهان دارد. بنابراین، شرطبندی بر مشارکت فراآتلانتیکی برای منافع ملی اروپا اقدامی خطرناک خواهد بود.
در پایان، گاردین تساهل ترامپ در مذاکرات روسیه و اوکراین را هشداری جدی برای اروپا میداند. این روزنامه میپرسد: در بحرانهای امنیتی بزرگتر، آیا واشنگتن واقعاً طرف اروپا را خواهد گرفت؟ پاسخ نامشخص به این پرسش باید رهبران اروپایی، بهویژه استارمر، را وادار کند تا آرزوهای مبهم خود برای نزدیکی به اروپا را به توافقات ملموس و فوری تبدیل کنند.
این یادداشت نشان میدهد که اروپا در آستانه یک انتخاب تاریخی قرار دارد: یا همچنان به حمایت واشنگتن دل ببندد و خطر خیانت دوباره را بپذیرد، یا با سرعت و جدیت، مسیر استقلال امنیتی و همکاریهای درونقارهای را دنبال کند. آینده امنیت اروپا به تصمیم امروز رهبرانش گره خورده است.