شادی تفضلی، مترجم کتاب «گفتوگوی بعدی» اثر جفرسون فیشر، در گفتوگو با ایبنا از چالشها و ویژگیهای این اثر مهم در حوزه روابط انسانی و مهارتهای ارتباطی صحبت کرده است. «گفتوگوی بعدی» که بهویژه به تغییر نگاه ما به روابط و گفتوگوها توجه دارد، علاوه بر توصیههای عملی، فلسفهای عمیق در زمینه استفاده از زبان و ارتباطات ارائه میدهد. در این مقاله، تفضلی توضیح میدهد که این کتاب تنها یک راهنمای مهارتهای ارتباطی نیست بلکه بهطور اساسی شیوهای نو برای درک و تغییر روابط انسانی بهواسطه گفتوگو ارائه میدهد.
گفتوگو، بیش از یک مهارت
تفضلی معتقد است که «گفتوگوی بعدی» فقط مجموعهای از نکات و توصیههای ارتباطی نیست بلکه به نوعی جهانبینی جدید در مورد روابط انسانی و استفاده از زبان اشاره دارد. فیشر، نویسنده کتاب، گفتوگو را بهعنوان ابزاری برای فهم و همدلی توصیف میکند نه میدان نبردی برای برنده شدن. او تاکید دارد که گفتوگو باید فرصتی برای تعامل و بازسازی مرزهای فردی باشد. در حالی که بسیاری در بحثها و مکالمات تلاش میکنند تا برنده شوند، فیشر از مخاطبان میخواهد تا به جای برنده شدن، به درک و همدلی بیشتر دست یابند.
فهم فراتر از عقلانیت
یکی از مفاهیم مهم در کتاب، تفاوت بین «فهم عقلانی» و «فهم انسانی» است. تفضلی در اینباره میگوید که فهم تنها دانستن نیست، بلکه نیاز به همدلی دارد. در بسیاری از روابط، این همدلی از طریق گفتوگو و زبان منتقل میشود. به عبارتی دیگر، فیشر معتقد است که تنها از طریق حضور و فهم متقابل در گفتوگو میتوان به ارتباطی واقعی و عمیق دست یافت. این فلسفه در برابر نگرشهای غالب که بیشتر بر عقلانیت و برنده شدن در بحثها تاکید دارند، رویکردی تازه و ضروری است.
مرزهای احترام و فردیت
در بخشهایی از کتاب، فیشر به اهمیت مرزهای فردی و احترام به خود و دیگری اشاره میکند. تفضلی این نکته را بهطور خاص در ترجمه کتاب برجسته میکند که در روابط سالم، هر فرد باید هم به خود احترام بگذارد و هم به دیگری. فیشر سه قانون طلایی برای گفتوگو ارائه میدهد: صحبت با آرامش و تسلط، اعتماد به نفس، و گفتوگو بهمنظور برقراری ارتباط. تفضلی اشاره میکند که در فرهنگ ما گاهی صراحت و اعتماد به نفس در بیان نظرات کمرنگتر است و این میتواند باعث سوءتفاهمها شود.
سکوت در گفتوگو
حضور بدون کلام
یکی دیگر از نکات مهم کتاب «گفتوگوی بعدی»، نقش سکوت در گفتوگوست. تفضلی میگوید که سکوت در این کتاب به معنای نبود کلام نیست بلکه بهعنوان شکلی از حضور و آگاهی در گفتوگو تلقی میشود. سکوت فرصتی است برای این که فرد نه تنها به حرفهای طرف مقابل توجه کند، بلکه فضای گفتوگو را عمیقتر و دقیقتر بفهمد. این نوع سکوت نه تنها غیبت نیست بلکه حضوری فعال است که به غنای گفتوگو میافزاید.
«گفتوگو» در دنیای
سریع امروز
تفضلی در انتهای گفتوگو به جوانان توصیه میکند که در دنیای پرسرعت و پر از قضاوتهای سریع، گفتوگو را از دست ندهند. او به اهمیت مکث و شنیدن نظرات دیگران اشاره میکند و این را تنها راه نجات از بحرانهای ارتباطی و اجتماعی امروز میداند. با توجه به فشارهای زندگی مدرن و عدم توجه کافی به اهمیت ارتباطات واقعی، این کتاب میتواند راهگشای نسل جوانی باشد که در دنیای شلوغ امروز به دنبال راهی برای فهم بهتر و برقراری ارتباطات انسانی عمیقتر هستند.