مشکل ایران امروز نه تحریم است نه چالشهای بیرونی؛ مشکل، دولتیهایی هستند که بیوقفه بزرگند اما کارآمد نبودهاند. دستگاههای عریض و طویل، معاونتهای بیاثر شوراهای بیخروجی و ساختارهایی که بودجه میبلعند و مشکلی از مردم را حل نمیکنند نشاندهنده ک بوروکراسی فرسوده و فلجکننده است. سیستم اداری چنان کند و سنگین است که حتی تصمیمهای ساده مثل اینکه پنجشنبه تعطیل باشد یا شنبه ماهها و گاهی سالها پشت در اتاقها معطل میماند و پروژهها به نیمهتمامی محکوماند. در چنین ساختاری، برنامهریزی و نظارت معنایی ندارد و پاسخگویی اندک است. هر نهاد ساز خودش را میزند، هماهنگی وجود ندارد و مسئولیتپذیری فراموش شده است. نتیجه؟ بحرانهای انباشته، اتلاف منابع، وعدههای تکراری و ناکام...