با مستمری سه‌میلیونی، زندگی برای برخی معلولان پُر از چالش و رنج است. از هزینه‌های درمان تا نیازهای اولیه، آن‌ها ناچارند هنر گذران زندگی با حداقل‌ها را بیاموزند. بیش از ۹ میلیون ایرانی دارای معلولیت هستند، اما حضور چندانی در جامعه ندارند. آن‌ها نه‌تنها با مشکلات درمانی، بلکه با موانعی مثل فضای شهری نامناسب، کمبود حمایت دولتی و فشار اقتصادی خانواده‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کنند. خانم علوی، یک زن سرپرست خانواده دارای معلولیت در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا درباره چالش‌های زندگی روزمره خود گفت: در حال حاضر همه‌چیز برای من بسیار دشوار است. سختی‌های زیادی را متحمل شده‌ام. پسرم نتوانست به تحصیلاتش ادامه دهد و از کلاس اول راهنمایی سرکار رفت، زیرا پدرش در کنار او نیست. بااین‌حال، او تحت پوشش بهزیستی قرار دارد و پرونده‌ای نیز دارد، از طرفی پاهایش هم سوخته است. من نیز دارای معلولیت جسمی حرکتی هستم و برای رفت‌وآمد از عصا استفاده می‌کنم. وضعیت مالی ما به‌شدت دشوار است و درآمد قابل‌توجهی ندارم. اکنون نمی‌توانم حتی نیازهای اولیه خود را تأمین کنم. تنها یارانه‌ای که دارم برای تأمین کرایه‌خانه کافی نیست و به‌عنوان مستأجر، شرایط مالی مناسبی ندارم. این زن سرپرست خانوار بابیان اینکه میزان مستمری ماهانه‌ام ۲ میلیون و ۸۰۰ هزار تومان است که از بهزیستی دریافت می‌کنم، افزود: در مورد خدمات توان‌بخشی، به من ویلچر دیگر نداده‌اند.