چشمه علی، رگِ حیات شهر کهن ری و پناهگاه هزاران ساله مردمان این سرزمین، امروز به سکوتی تلخ فرو رفته است. سه سال از خشک شدن کامل این میراث ملی می‌گذرد؛ چشمه‌ای که روزگاری نه‌تنها منبع آب و طراوت، که گره‌گاه تمدن، تجارت و هنر بود. اکنون توسعۀ شتاب‌زده شهری و بی‌توجهی به ظرفیت‌های محیطی، بسترش را به گودالی خاموش بدل کرده است، اما آیا می‌توان این تمدن چندهزار ساله را احیا کرد؟ کارشناسان دو عامل اصلی را در بروز این وضعیت برجسته می‌دانند؛ تغییر مسیر و انسداد مجاری طبیعی آب در نتیجۀ حفاری‌های خط ۶ مترو، و همچنین افت سطح آب‌های زیرزمینی به‌دلیل خشکسالی و حفر چاه‌های عمیق. در مقابل، مدیران مترو نقش مستقیم تونل‌زنی در این خشکسالی را رد کرده و کاهش بارش و افت سطح سفره‌های زیرزمینی را عامل اصلی این بحران دانسته‌اند.