گروه بین الملل-کاوه رحمانی: غربی‌ها سال 1382 روی فعالیت‌های هسته‌ای ایران انگشت گذاشتند و مناقشه‌ای را کلید زدند. این مناقشه در گذر زمان فراز و فرود بسیاری داشت. در آن زمان دولت خاتمی برای خطر تحریم و جنگ تعلیق داوطلبانه را پذیرفت و دولت روحانی معاهده برجام را به سرانجام رساند. بعد از شروع دوره دوم دولت روحانی، دونالد ترامپ به عنوان رییس جمهور ایالات متحده انتخاب شد و این رخداد مسیر تاریخ را تغییر داد. رییس جمهور آمریکا معاهده برجام را ضعیف می‌دانست و لابی اسراییل به دلیل نفوذ و قدرتی که در کابینه ترامپ داشت وی را تحت فشار گذاشتند تا از برجام خارج شود. بعد از این اتفاق ایران که طبق برجام حق غنی سازی بیشتر از 3.67 درصد را نداشت، به دلیل تلافی اقدام آمریکا غنی سازی را تا سطح 60 درصد افزایش داد. در این هنگام اروپا با وجود مخالفت‌هایی که با سیاست‌های ترامپ داشت با ایالات متحده پیمان بست تا با فعال سازی مکانیسم ماشه حملات اقتصادی به ایران وارد کنند تا پازل فشار بر ایران کامل شود. روز گذشته شورای امنیت پشت درهای بسته موضوع بازگشت خودکار تحریم‌ها علیه ایران را بررسی کرد. همچنین روسیه و چین قطعنامه‌ای را به شورای امنیت ارائه دادند که خواستار جلوگیری از فعال سازی مکانیسم ماشه هستند. شواهد و قرائن نشان می‌دهد احتمال توقف اسنپ بک اندک است و به یک معجره دیپلماسی نیاز است. ایران اکنون بر سر یک دوراهی است، یا با آمریکا بر سر توقف غنی سازی معامله کند و یا اینکه پذیرای تحریم‌های ویرانگر باشد. باوجود اینکه فرصت‌ها از بین رفته همچنان دریچه دیپلماسی باز است و آمریکا به ایران پیشنهاد داده که مذاکره مستقیم انجام دهد تا جلوی فعال شدن مکانیسم ماشه گرفته شود. بنابراین می‌توان گفت پرونده هسته‌ای ایران در ایستگاه آخر است. توپ در زمین ایران است و باید از وقت اضافه استفاده شود تا جلوی تحریم‌های ویرانگر گرفته شود.