دانشمندان دریافته‌اند که ساعت داخلی بدن شما زمان وعده‌های غذایی را تنظیم می‌کند که خطر چاقی و دیابت را کاهش می‌دهد و نادیده گرفتن ساعت بیولوژیکی بدن می‌تواند بر عملکردهای متابولیک تأثیر منفی بگذارد.
به گزارش ایسنا، یک مطالعه جدید، همگام‌سازی کالری روزانه با ریتم شبانه‌روزی بدن را برای بهبود متابولیسم گلوکز و محافظت در برابر دیابت نوع ۲ و چاقی مطرح کرده است. این در حالی است که تاکنون رابطه بین مصرف انرژی و ساعت بیولوژیکی داخلی، در رابطه با عملکرد متابولیک به خوبی درک یا مطالعه نشده بود.
به نقل از ان‌ای، دانشمندان مرکز تحقیقات دیابت آلمان(DZD) بررسی کردند که چگونه زمان غذا خوردن در رابطه با ساعت شبانه‌روزی داخلی بدن فرد، بر حساسیت به انسولین (یک نشانگر سلامت متابولیک) تأثیر می‌گذارد و اینکه آیا این الگوهای غذایی تحت تأثیر ژنتیک قرار می‌گیرند یا خیر؟
برای انجام این کار، خواب و حرکت ۴۶ جفت دوقلو، چه همسان و چه غیرهمسان، به مدت ۱۴ روز با دستگاه‌های اکتیگرافی(مخصوص اندازه‌گیری خواب و فعالیت) ردیابی شد. آنها در طول این مدت، یک دفترچه یادداشت غذایی پنج روزه داشتند که زمان دقیق تمام وعده‌های غذایی و میان وعده‌ها، اندازه وعده‌ها و انواع غذا را در آن ثبت می‌کردند.
از این طریق، یک نقطه میانی کالری (زمانی از روز که ۵۰ درصد کالری روزانه مصرف می‌شد) و یک نقطه میانی کالری شبانه‌روزی (نحوه تطابق آن زمان با ساعت بیولوژیکی آنها) برای هر شرکت‌کننده به تفصیل شرح داده شد. علاوه بر این، آزمایش‌های دقیق گلوکز، مقاومت و حساسیت به انسولین ارزیابی شد.
اولگا رامیچ(Olga Ramich)، محقق DZD که رئیس بخش متابولیسم مولکولی و تغذیه دقیق در موسسه تغذیه انسانی آلمان پوتسدام-رهبروک(DIfE) نیز است، گفت: اگرچه سهم ساعت شبانه‌روزی در تنظیم متابولیسم به طور گسترده شناخته شده است، اما نقش زمان‌بندی غذا خوردن در متابولیسم گلوکز و خطر دیابت هنوز به اندازه کافی مورد مطالعه قرار نگرفته است.
خواب، بازه ایده‌آل دریافت انرژی ساعت بیولوژیکی(CCM) شما را تعیین می‌کند، بنابراین به عنوان مثال، اگر به طور متوسط هشت ساعت بین ساعت ۱۱ شب تا ۷ صبح می‌خوابید، نقطه میانی خواب ساعت ۳ صبح خواهد بود که «شروع روز» شما را نشان می‌دهد. در آن برنامه خواب، CCM ایده‌آل شما بر اساس هماهنگی شبانه‌روزی و سلامت متابولیک، حدود ساعت ۱۱ صبح تا ۱ بعد از ظهر خواهد بود.
در این زمان از روز، شما می‌خواهید ۵۰ درصد از انرژی دریافتی خود را مصرف کرده باشید. اگر انرژی دریافتی شما در عصر بیشتر باشد، شما یک «دیر غذاخور» در نظر گرفته می‌شوید که بیشتر کالری خود را در فاصله دورتری از صبح بیولوژیکی خود مصرف می‌کند.
البته دو نفر می‌توانند دقیقاً وعده‌های غذایی یکسانی را در ساعت ۶ بعد از ظهر بخورند، اما اگر یکی از آنها کرونوتایپ بسیار زودتری داشته باشد، از نظر بیولوژیکی دیرتر از دیگری غذا خورده است.
مطالعات قبلی شواهدی از افزایش اختلال عملکرد متابولیک ناشی از غذا خوردن در اواخر شب را نشان داده‌اند، اما این مطالعات بیشتر بر زمان کلی صبح، روز و شب تمرکز داشته‌اند.
خواب شرکت‌کنندگان به دانشمندان کمک کرد تا آن نقطه میانی انرژی ایده‌آل را ارزیابی کنند که محققان را قادر ساخت تا ببینند آیا افرادی که «دیر غذا می‌خورند»، حتی اگر زمان شام طبق یک ساعت استاندارد، «دیر» نباشد، معیارهای متابولیکی را به خطر انداخته‌اند یا خیر.
محققان با مقایسه دوقلوهای همسان (که تمام ژن‌هایشان مشترک است) با دوقلوهای ناهمسان (که تقریباً نیمی از ژن‌هایشان مشترک است) می‌توانند تخمین بزنند که چه مقدار از رفتار خوردن و تنظیم شبانه‌روزی از نظر ژنتیکی هدایت می‌شود
آنها دریافتند که هم زمان غذا خوردن و هم کرونوتایپ (ریتم خواب و بیداری بیولوژیکی) تا حدودی توسط ژنتیک شکل می‌گیرند. به طور کلی، دوقلوهای همسان نسبت به دوقلوهای غیرهمسان، زمان غذا خوردن و کرونوتایپ‌های مشابه‌تری داشتند که نشان‌دهنده وراثت‌پذیری متوسط است.
محققان دریافتی دریافتند که غذا خوردن در اواخر شبانه‌روز (دریافت اکثر کالری‌ها چند ساعت پس از CCM) منجر به حساسیت به انسولین بدتر و سطح انسولین ناشتای بالاتر نسبت به افرادی که نزدیک‌تر به پنجره زمانی خود نسبت به ساعت بدن خود غذا می‌خوردند، شد. ضمن اینکه افرادی که دیر غذا می‌خوردند، به طور متوسط شاخص توده بدنی(BMI) بالاتر و دور کمر بزرگتری نیز داشتند که هر دو نشانگر چاقی هستند.