«سبزه میدان» از میدان‌های مهم دارالخلافه تهران و میدان اصلی شهر در دوره قاجار بود. تا پیش از تخریب های گسترده این میدان در دوره پهلوی اول، سبزه میدان محل روضه خوانی و عزاداری محرم به ویژه روز عاشورا بود. با تغییراتی که بعدها در وضع آن انجام شد، آن سنت و شیوه عزاداری در سبزه میدان نیز به فراموشی سپرده شد.
جواد سخا، در نوشتاری که در کتاب رویدادها و یادمان های تاریخی که به کوشش ناصر تکمیل همایون گردآوری شده است، چگونگی تبدیل سبزه‌میدان به محل عزاداری روز عاشورا و فراموشی سنت آن را تشریح کرده است.
او در پیش‌درآمدی به ریشه این مراسم در ری اشاره کرده و در شرح آن نوشته است: «ری در سال ۲۳ قمری (۶۴۴ میلادی) به دست مسلمانان مفتوح شد و دین اسلام به تدریج در این سرزمین نفوذ کرد. اهالی ری نخست به طریقه سنت و جماعت عمل می‌کردند اما از همان هنگام مذهب تشیع نیز در آنجا پیروانی داشت، چنانکه تنی چند از اصحاب حضرت امام محمد باقر (ع) متولد به سال ۵۷ یا ۵۹ قمری (۶۷۷ یا ۶۷۹ میلادی) و متوفی به سال ۱۱۷ قمری (۷۳۵ میلادی) از اهالی ری بودند. با به قدرت رسیدن آل بویه که سلسله‌ای ایرانی‌نژاد و شیعی‌مذهب بود و میان سال‌های ۳۲۲ تا ۴۴۸ قمری (۹۳۴ تا ۱۰۵۶ میلادی) بر بخش بزرگی از ایران و عراق فرمان می‌راند، شیعیان آزادی عمل فراوانی کسب کردند و تا آنجا پیش رفتند که به طور علنی آیین سوگواری امام حسین (ع) را برپا کردند.
این وضع با قدرت یافتن غزنویان به‌هم خورد اما با روی کار آمدن سلجوقیان، شیعیان تا حدی مقام و منزلت پیشین را به دست آوردند.
در این هنگام شیعیان ری مجالس تعزیت خاندان پیامبر (ص) را آزادانه برپا می‌کردند. ]البته که [عزاداری بر مصایب خاندان پیامبر (ص) در ری خاص شیعیان نبود.
شیعیان ری محل خاصی برای برگزاری آیین سوگواری شهدای کربلا داشتند که «زعفران جای» نام داشت. «قوامی رازی» در مرثیه چنین گفته است:
بنگر چه صعب درد بود درد قتل اوی / کان تیر شب ز روز درخشنده آورد
آرد به زعفران جا هر سال گریه‌ها / آن زعفران که خاصیتش خنده آورد
خوارزمشاهیان بساط سلجوقیان را برچیدند اما مردم هنوز این دگرگونی را باور نداشتند که مغولان با شمشیرهای آخته از گرد راه رسیدند و آنچنان ویرانی به بار آوردند که در خیال نمی‌گنجید.