امان الله قرائی مقدم با اشاره به تفاوت شهر و روستا از منظر همبستگی اجتماعی گفت: افراد در شهرهای بزرگ نسبت به یکدیگر بی تفاوت و بی احساس شده اند، گویی الگوی زیست اجتماعی ربات گونه ای دارند و بدون درک کردن هم صرفا براساس برخی قواعد و قراردادها در کنار هم زندگی می کنند.
وی افزود: ما در دوران مصلحت گرایی، خود اگوئیسم یا خودگرایی زندگی می کنیم. در چنین فضایی افراد به مصلحت خود می اندیشند و مصلحت گرا شده اند.
این جامعه شناس با بیان مثالی در تشریح نظریه زوال همبستگی گفت: وقتی وارد سوپر مارکت می شوید به همان اندازه ارزش دارید که برای خرید تان پول خرج می کنید. بالافاصله بعد از آن فراموش می شوید و نسبتی بین شما و آن فروشنده وجود نخواهد داشت. درحالیکه یک بقالی در شهرستان یا یک قهوه خانه در یک روستا با تک تک اهالی آن محله و منطقه نسبتنی نزدیک و مستقیم داشت.
وی گفت: مردم در روستا ها و شهرستان ها همه همدیگر را می شناسند و نسبت به هم حساس و مسئولیت پذیر هستند. متاسفانه شهر های بزرگ به دنیای بی هویتی، تنهایی و بی کسی تبدیل شده اند.
این استاد دانشگاه فرهنگ را عامل پیوند مردم می داند وی در اینر ابطه تشریح کرد: مردم شهرنشین باید مشترکاتی داشته باشند تا همبستگی از هم گسیخته آنان را ترمیم کند و بر میزان همدلی آن ها بیافزاید. موسیقی و فیلم ایرانی، کتاب و تمام المان های فرهنگی می توانند دار شرایطی که زمین و زمان به این مردم می گوید:«به فکر خودت باشد» بین آن ها همبستگی ایجاد کند.
وی افزود: امروز المان های فرهنگی تفرقه ایجاد می کنند. فیلم ها و سریال ها ناامیدی را رواج می دهد. اخبار خشونت را ترویج می دهد. موسیقی از سطح آرامش بخشی فاصله گرفته و فرهنگ در زندگی شهرنشینی کمکی به ارتقای معنویت و انسانیت نمی کند.
این جامعه شناس ترویج نفرت از طریق نماد های تصویری را عامل خشم و افسردگی جامعه می داند. وی در این رابطه گفت: شهرنشینی از غم خواری برای هم نوع خالی است. غم یک شهرنشین، غم همسایه او نیست. مردم فاصله، بی هم صدایی و بی کسی را احساس می کنند. فضای اجتماعی خشم، افسردگی و نفرت را ترویج می دهد و متاسفانه ابزار تعدیل این فضا یعنی صدا و سیما، دیگر رسانه ها و فیلم و موسیقی و... نفرتی بیش از آنچه در جامعه وجود دارد را بازتاب می دهند. وی اضافه کرد: وضع به گونه ای شده است که خشونت در جامعه وجود دارد. از شعاری که به طور رسمی و با مجوز توسط یک مرکز فرهنگی، اداره یا پایگاهی بر روی دیوار نوشته شده تا شعار های غیر رسمی، از پوستر ها، بنر ها، بیلبوردها و عکس ها و نقاشی ها تا نزاع مردمانی که در کوچه و بازار می بینیم همه به نوعی نماد خشم و نفرت پراکنی هستند. امان الله قرائی مقدم در پایان سخنان خود تاکید داشت: صدا و سیما در مقوله ترویج خشونت مقصر است. دهه ها است که از رسانه ملی که با بودجه کشور اداره می شود شعار مرگ بر این و آن سر داده شده است. وقتی خشم و نفرت وجود دارد، آب و هوای اجتماعی یاس آلود می شود.