اینکه صداوسیما سال‌هاست به پایگاهی برای عرض اندام یک گروه سیاسی تبدیل شده حرف تازه‌ای نیست، در راس آن پیمان جبلی باشد، علی عسکری باشد یا سرافراز و ضرغامی، تفاوتی ندارد و خط مشی همان است که بود؛ «تریبون دادن به تندروها» با این حال حضور یک فرد در کنار جبلی همواره این شائبه را پررنگ تر می کند که صدا و سیما در نقش روابط عمومی و بولتن گروه های سیاسی تندرو ظاهر می شود؛ این فرد کسی نیست جز وحید جلیلی، برادر سعید جلیلی که نگاه بسته‌اش به پرونده های مرتبط با سیاست خارجی مثل روز روشن بر کسی پوشیده نیست. فقط به خاطر برادر بودن نیست که هر دو جلیلی با یک مرام دیده می شوند. چه بسا افراد بسیار زیادی که در عالم سیاست مسیر سیاسی آن ها از پدر و فرزند هم متفاوت بوده است. اما وحید جلیلی انگار رونوشتی از «سعید» در صدا و سیماست. با این تفاوت که سعید جلیلی به خاطر عضویت خود در شورای عالی امنیت ملی سعی می کند نشان دهد که به گروه سیاسی خاصی تعلق ندارد و در ظاهر خود را ورای گروه ها قرار دهد؛ در حالی که اعمال و رفتار گروه های تندرو مثل جبهه پایداری از تفکرات سعید جلیلی تغذیه می شود. با نگاهی به قاب صدا و سیما در روزهای اخیر می‌توان متوجه شد که این سازمان تبدیل به تریبون یک جریان خاص شده است. صدا و سیما با وجود آن که در مناسبت های خاص، مردم را به حضور گسترده در صحنه ها دعوت می کند، نه فقط در روزهای عادی بلکه در همین مناسبت ها عملی متضاد این دعوت نشان می دهد.