مرکز پژوهش‌های مجلس گزارشی را منتشر کرد که به رشد فقر از سال ۱۳۹۸ پرداخته است. نرخ فقر در ایران از ابتدای دهه ۹۰ تا سال ۱۳۹۶ روند ثابتی داشته اما از سال ۱۳۹۶ تا ۱۳۹۸ حدود 10درصد افزایش‌یافته و از سطح ۲۰ درصد به ۳۰ درصد رسیده است. نرخ فقر درصدی از جمعیت کشور را نشان می‌دهد که در مقایسه با خط فقر درآمدی، فقیر به‌حساب می‌آیند،
خطر کاهش مصرف کالری
در گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس با عدد معیار ۲۱۰۰ کالری، میانه و میانگین مصرف کالری افراد در سال‌های گذشته روندی نزولی دارد، اما در سال ۱۴۰۲ تااندازه‌ای این روند شکسته شده است. بااین‌حال، همان‌طور که ملاحظه می‌شود، میانه مصرف کالری افراد پایین‌تر از خط معیار قرارگرفته است.
محمد هاشمی، دبیر انجمن علمی پیشگیری و درمان چاقی ایران به خبر آنلاین می‌گوید: «در مواقعی که گرانی‌ها گریبان نظام اقتصادی کشور را می‌گیرد اولویت‌های افراد برای سیر کردن شکم فرق می‌کند، افراد در وضعیت بد اقتصادی به سیر کردن شکم اولویت می‌دهند تا سیر کردن سلول‌های بدن. مفهوم سیری سلول این است که سلول‌های بدن مواد موردنظر خودشان را به دست بیاورند اما سیری شکم صرفاً انباشته کردن دستگاه گوارش است و بدن مواد مناسبی دریافت نکرده است. سیری شکم در مقایسه با سیری سلولی روش ارزان‌تری است، غافل از این‌که اگر ما این رویه را ادامه بدهیم مواد اولیه مناسب به سلول‌های بدن نمی‌رسانیم و سلامتی ما با مخاطره مواجه می‌شود، نکته هشداردهنده این است که به خطر افتادن سلامت در طول زمان هزینه‌های بیشتری به دوش خانواده و نظام سلامت وارد می‌کند. چراکه افراد وقتی در اثر فقر تغذیه دچار سوءتغذیه و بیماری‌های ناشی از آن می‌شوند، بیماری‌هایی که براثر شیوه نادرست سبک زندگی به فرد منتقل می‌شود، مانند چربی خون، دیابت، انواع سکته‌ها، وقتی فرد دچار این بیماری‌ها شد دیگر درمان ندارند و او تا پایان عمر گرفتار بیماری می‌شود، هزینه درمان این بیماری‌ها هزینه‌های زیادی برای اقتصاد کشور ایجاد می‌کند. اگرچه ممکن است صرف خوردن غذا برای سیر کردن شکم برای افراد ارزان تمام شود اما تبعات آن می‌تواند اقتصاد فرد و خانواده را در آینده دچار مشکل کند، ضمن این‌که کیفیت زندگی را کاهش می‌دهد.»