به قلم سردبیر
پوتین، رییس جمهور روسیه روز 5 اسفند 1400 از زمین، آسمان و دریا خاک کشور مستقل و عضو سازمان ملل یعنی اوکراین را مورد حمله قرار داد.
پوتین مثل ترامپ راست‌گراست و جزو باقیمانده‌های افسران کا. گ. ب. (پلیس مخفی اتحاد جماهیر شوروی سابق) است. وی می‌پنداشت ظرف 48 ساعت کی یف را فتح کند و فردی مثل رمضان قدیراف در چچن را در آنجا می‌گمارد و ضربه سختی به اروپا وارد می‌کند، اما مقاومت ناسیونالیستی اوکراینی‌ها، ایستادگی زلنسکی و حمایت غرب از اوکراین، ورق را به ضرر پوتین برگرداند.
اکنون حدود 1000 روز است که جنگ روسیه و اوکراین ادامه دارد. به رغم کشته شدن هزاران نفر از طرفین و نابودی زیر ساخت های اوکراین، پوتین نه تنها به اهدافش نرسیده بلکه سرشکسته و تحقیر هم شده است. حمله حماس به اسراییل از فشار غرب بر روسیه کاسته است. همچنین درگیر شدن ایران و اسراییل و تا حدودی درگیری با امریکا فرصت تنفس برای پوتین را که در باتلاق جنگ اوکراین گیر افتاده است، فراهم کرد. اوضاع از آنجا خطرناک شده که ترامپ در امریکا که همراهی فراوانی با پوتین دارد به قدرت رسید.
او قول داده با یک تلفن جنگ اوکراین را پایان دهد. البته این بلوفی بیش نیست. دموکرات‌ها که با اروپا متحد هستند حدود 60 روز دیگر کاخ سفید و پنتاگون را در اختیار دارند. در این ارتباط روز گذشته جو بایدن که تا پیش از این اجازه استفاده از موشک‌های دور برد و نقطه زن را به زلنسکی نمی‌داد، این ممنوعیت را برداشت. حالا اوکراین می‌تواند عمق خاک روسیه را هدف قرار دهد.
پوتین بارها اروپا را به استفاده از بمب اتم تهدید کرده است. اروپا مخالف روی کار آمدن ترامپ بود و از 20 ژانویه (اول بهمن) دیگر امریکا و اروپا در مورد موضوع اوکراین متحد و یکدست نخواهند بود. اروپا باید به تنهایی از اوکراین حمایت کند تا پوتین وادار به سازش و مصالحه شود. اروپا ایران را متحد روسیه در جنگ اوکراین می‌داند. افزایش سطح تنش در اوکراین می‌تواند پس لرزه‌اش به ایران که زیر ضرب فشار تحریم‌هاست، برسد.
نکته‌ای که مقامات باید به آن توجه کنند این است که موضع اروپا از امریکا در مقابل ایران تندتر شده است. امریکا همواره ترمز اسراییل را در جنگ می‌کشید اما اروپا این کار را نکرد. پیش بینی می‌شود استفاده از موشک‌های دور برد اوضاع را پیچیده و خطرناک خواهد کرد. تقابل امریکا و اروپا در دو ماه آینده بیشتر از 1000 روز گذشته خواهد بود.
اشتباه ایران این بود که در جنگ جانب روسیه را گرفت. اگر ایران اعلام بی طرفی می‌کرد، اکنون شاهد افزایش تحریم‌های اروپا، امریکا و انگلستان نبودیم. اکنون هم دستگاه دیپلماسی می‌تواند جنگ روسیه علیه اوکراین را محکوم و در سیاست خارجی توازن بین شرق و غرب ایجاد کند.