میترا قاسمی راد- مدیر عامل موسسه خیریه بیماران خاص
مشکلات دارویی بیماران خاص بیشتر شده است. یارانهای که طی سال های گذشته در اختیار این بیماران گذاشته می شد، نوبه به نوبه از چرخه بیمه ها خارج می شود و بیماران اکثر داروهای خود را با هزینه آزاد تهیه می کنند.
بیماران سرطانی، ام اس، تالاسمی و دیگر بیماران با این مشکل روبرو هستند. سهمیه ها از بین رفته و بیمه هزینه دارو را متقبل نمی کند. متاسفانه 70 درصد دارو هایی که قبلا جزو اولین دارو های پیشنهادی پزشکان به بیماران بود امروز به صورت آزاد در اختیار بیمار قرار می گیرد. این در حالی است که ابتلا به بیماری های خاص برای بیمار و خانواده اش مشقت بار است، ولی در چنین شرایطی مساله تامین هزینه و تهیه دارو به مشکلی مضاعف تبدیل شده است.
مرگ به دلیل نبود دارو
به طور مثال داروی« اوسورال» یکی از داروهای حیاتی بیماران تالاسمی است که پیش از این یارانه دولتی داشت و بیمار بستری در بخش دارو را دریافت می کرد امروز با پرداخت مابه التفاوت به دست بیمار می رسد. نوع ایرانی دارو توزیع می شود ولی این محصول با بدن برخی از بیماران سازگاری ندارد و واکنش دارد و پزشک بر مصرف نمونه خارجی دارو تاکید می کند. امروز بچه های طالاسمی نمی توانند برخی از داروهایشان را تهیه کنند و آهنشان بالا می رود. ان ها هر 15 روز یک بار تزریق خون دارند و بدون داروی با کیفیت آهن پایین نمی آید و دچار سکته قلبی می شوند یا بافت عضلات قلبشان ضخیم می شود و به مرور باعث مرگشان می شود.
داروی هندی و ایرانی قابل قبول نیست
داروی هندی و ایرانی زیاد است ولی بیشتر پزشکان این دارو ها را قبول ندارند و عقیده دارند که این دارو ها در برخی از گریدهای سرطان جواب نمی دهد. پزشکان می دانند که کدام دارو ها یارانه ندارند و بیمه هزینه آن را تقبل نمی کند یا مشابه ایرانی دارند ولی باز هم بر مصرف دارو های خارجی و گران تر تاکید دارند. این دارو ها جدید نیست و همان دارو های قبلی هستند که پزشکان آن ها را تایید می کنند ولی تعهدات وزارت بهداشت به مرور کم شده و یارانه این دارو ها قطع شده است. قبلا سهم بیمار یک یا دو میلیون بود، ولی امروز سهم دولت و بیمه حذف شده و بیمار برای خرید آن دارو باید 22 میلیون بپردازد.
در کنار این مشکل باید به سهمیه ای بودن همین دارو ها اشاره کرد که بدون یارانه و به نرخ آزاد در اختیار بیماران قرار می گیرد. برای خرید آزاد دارو نیز باید منتظر باشند، کد آن ها ثبت شود و سهمیه بگیرند. بیماران برای خرید دارو در صف قرار می گیرند تا نهایتا با پرداخت نرخ های 30، 40 و یا 60 و 70 میلیون تومانی داروی درمان بگیرند. امروزه در طبقه متوسط به پایین جامعه، کدام بیمار توان پرداخت هزینه شیمی درمانی 60 میلیون تومانی را دارد؟! درحالیکه این بیماران باید 21 روز یک بار شیمی درمانی شوند. کسی که 12 جلسه شیمی درمانی 60 میلیونی دارد، چگونه می توان از عهده هزینه 720 میلیون تومانی بر بیاید؟! این بیمار 40 تا 50 میلیون هزینه دارو هم دارد.
بسیاری از خانواده ها نمی توانند این مسیر را ادامه بدهند. آن ها شیمی درمانی را قطع می کنند. هر کسی ظرفیت مالی ندارد وانگهی آن هایی که توانایی دارند با فروش ملک و ماشین و از دست دادن دارایی و پس انداز خود دوره های درمان را طی می کنند. مگر فروش اسباب و اثاثیه منزل یک بیمار چه مبلغی را تامین خواهد کرد؟! تکلیف راننده ای که برای تامین هزینه درمان ماشین اش را می فروشد چیست؟! مگر چند درصد از مردم املاک مازاد دارند؟! تامین هزینه شیمی درمانی با فروش دارایی یکی از معضلات درمان است.
امروز مشکل بیماران خاص، ناتوانی در پرداخت هزینه دارو است. آن ها در معرض قطع درمان قرار دارند. توان صندوقهای خیریه آن قدر نیست که تمام هزینه دارو و درمان یک بیمار را بپردازند، این مراکز هم محدودیت هایی دارند. راه اصلی این نیست که خیریه ها به کمک بیماران بشتابند چون در تمام مناطق کشور فعال نیستند. روستاییان از مطب دکتر به داروخانه می روند و وقتی می بینند دخل و خرجشان با هم جور در نمی آید از خرید دارو منصرف می شوند و از راه آمده باز می گردند. این معضل باید به صورت ریشه ای، با اختصاص بودجه کافی و توسط وزارت بهداشت و درمان کشور حل شود.