رژیم اسرائیل در آشوب است و نمی تواند تصمیم خود را گرفته، انتقام را از برنامه ریزی سیاسی جدا کند. این موضوع در رابطه با برنامه حمله زمینی اسرائیل به غزه کاملاً نمایان است.
حمله 15 مهرماه ( 7 اکتبر) گروه‌های مقاومت فلسطینی به پایگاه‌های نظامی اسرائیل، طبقه سیاسی عمیقاً قطبی شده اسرائیل را وادار به بستن صفوف در اطراف رهبر منفور خود بنیامین «شاه» نتانیاهو کرد که مقامات کنونی و سابق رژیم صیهونیستی بی‌سروصدا او را به دلیل شکست شدیدش در حفاظت از رژیم آپارتاید اسرائیل به باد انتقاد گرفتند. با این حال، این وحدت، تاکتیکی است و با توجه به ماهیت مسموم سیاست اسرائیل دوام نخواهد آورد. وقتی گرد و غبار جنگ فرو نشست، اسرائیلی ها به سیاست درهم شکسته خود باز خواهند گشت که می تواند رژیم اسرائیل را به سقوط بکشاند.
در واقع، معادله عجیبی پس از 7 اکتبر پدیدار شده است، جایی که یک رژیم به شدت مسلح و در عین حال ناامید با ملتی بی دفاع روبرو می شود که مشتاق جان دادن در راه آزادی است. این امر ارتش اسرائیل را با وجود برخورداری از تسلیحات پیشرفته و حمایت غیراخلاقی غرب در یک نقطه ضعف آشکار قرار داد. ناظران پیش بینی می کنند که اگر نظامیان اسرائیلی وارد غزه شوند، از نظر روحی و آمادگی رزمی با بحران بزرگی مواجه خواهند شد.
اما به نظر می رسد نتانیاهو نسبت به خساراتی که ارتشش در غزه متحمل خواهد شد بی تفاوت است. کارشناسان می گویند نتانیاهو مشغول زندگی سیاسی خود است و جنگ طولانی در غزه را بهترین راه برای نجات سیاسی خود می داند، مهم نیست که سربازان اسرائیلی چقدر تلفات می دهند. به یک معنا، نتانیاهو اکنون با دو گزینه بد روبرو است: جنگ طولانی غزه با تلفات قابل توجه اسرائیل و به آتش کشاندن احتمالی منطقه، یا مرگ سیاسی و احتمال زندان. او برای اولین بار فشار می آورد و معتقد است که جنگ با غزه او را نجات می دهد. اما، چه کسی می‌داند، جریان تابوت‌های نظامی از غزه می‌تواند به مدت طولانی‌تری منجر به زندان شود.
این بن‌بست اکنون بحث‌های خصوصی زیادی را در اسرائیل ایجاد کرده است و مقامات سابق برای استعفای نتانیاهو فشار آورده‌اند. در یک جلسه محرمانه اخیر، ایهود باراک، نخست وزیر سابق اسرائیل که اتفاقاً خاطرات بدی از تهاجم زمینی به غزه دارد، گفت اگر اسرائیل یک دموکراسی بود، نتانیاهو باید استعفا می داد.
تهران تایمز به طور انحصاری به ضبط آن جلسه محرمانه دست یافته است.
باراک در مورد حمله 7 اکتبر به صراحت می گوید: "هیچ راهی برای پنهان کردن آن وجود ندارد، اما آشکارا یک شکست بزرگ است. با تلاش برای پنهان کردن آن، ناپدید نخواهد شد. [این] یک شکست بزرگ در سیستم اطلاعاتی ما است. این یک شکست بزرگ سیستم عملیاتی ما است.: این فاجعه بزرگی را به بار آورد و ما از ویرانگرترین خون [در] زندگی اسرائیل رنج بردیم."
وی افزود: «خون در حال جوشیدن است و همه خواستار انتقام هستند، اما اینها راهنمای خوبی برای تصمیمات استراتژیک نیست. پیروزی در این مسابقه برای نتانیاهو آسان نخواهد بود. او اساساً تمام مسئولیت آن را بر عهده می گیرد و اعتماد عموم رزمندگان را از دست داده است. بنابراین، من نمی خواهم از آن فراتر بروم. من فکر می کنم در یک کشور عادی، او استعفا می دهد. اما در اسرائیل، او هنوز بر سر کار است و ما باید از او پیروی کنیم».
ارزیابی باراک از وضعیت، نشانه دیگری از شکاف عمیق در میان طبقه سیاسی اسرائیل است. باراک و دیگر شخصیت‌های با نفوذ در اسرائیل به طور خصوصی، خشم و ناامیدی خود را از ناکارآمدی نتانیاهو ابراز کردند. اما غرور بی‌بی(نتانیاهو) باعث شد که علناً در مورد حمله برنامه‌ریزی شده به غزه به وی هشدار دهند. باراک به ان بی سی نیوز گفت که ارتش اسرائیل لشکرکشی سخت و خونین در غزه خواهد داشت.
اظهارات باراک در مورد تصویر خودخوانده اسرائیل از دموکراسی بودن نیز قابل توجه است. اسرائیل مدتهاست که خود را "تنها" دموکراسی خاورمیانه معرفی کرده است. اما وحشیگری مداوم آن علیه غیرنظامیان فلسطینی داستان دیگری را بیان می کند. بسیاری در سرتاسر جهان آن را به‌عنوان رژیم آپارتاید توصیف می‌کنند. رژیمی که رنج هولناکی را بر مردم فلسطین در کرانه باختری رود اردن و غزه تحمیل می‌کند.
یکی از شواهدی که نشان می‌دهد اسرائیل یک رژیم آپارتاید است، عدم هیچگونه ابراز همدردی با فلسطینی‌ها در میان مقامات رژیم اسرائیل است. آنها مانند یک فرقه عمل می کنند تا از منافع گروه خود به هزینه فلسطینی ها محافظت کنند.
حبس خودسرانه، غصب زمین، سرکوب وحشیانه، ادامه فعالیت شهرک‌سازی، بی‌توجهی به طرح‌های صلح و نقض حقوق بشر، همه شواهدی هستند که نشان می‌دهد اسرائیل نمونه بارز آپارتاید است. یک چیز غم انگیز در مورد ماهیت آپارتاید اسرائیل این است که برخلاف رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی که در برابر فشارهای جهانی، از جمله کشورهای کلیدی غربی، تسلیم شد، از حمایت کور غرب برخوردار است.
با این حال، خبر خوب این است که رژیم آپارتاید اسرائیل به طور فزاینده ای توسط صداهای آزادیخواه در سراسر جهان، از جمله در غرب، فریاد زده می شود. اختلافات عمیق سیاسی، بی کفایتی نظامی، فساد، شکست های استراتژیک و فقدان دموکراسی فراگیر در اسرائیل، همگی خبر از تغییر مثبت در خاورمیانه می دهند. در نهایت ظلم محکوم به فناست. حمله 7 اکتبر بربریت اسرائیل را آشکار کرد که مدتهاست با مفاهیمی چون دموکراسی پوشانده شده است.