آلبرت بغزیان، اقتصاددان
آن طور که در رسانه ها اعلام شده، طبق توافقات صورت گرفته بین ایران و آمریکا، شش میلیارد دلار دارایی بلوکه شده ایران در کره جنوبی به محض انتقال به قطر در اختیار بانک مرکزی قرار می گیرد.
گفته می شود قرار بر این است که ایران از این منابع برای خرید کالاهای اساسی کالاهای غیرتحریمی از جمله دارو استفاده کند و محدودیت بر چگونگی استفاده از این دارایی ها سایه انداخته است.
اولین نکته در این خصوص تبریک به وزارت امور خارجه برای کسب موفقیت در به نتیجه رسیدن گفت و گو ها است، اما سوال این است که چرا با این همه تاخیر؟!
از نگاه اقتصادی نمی توان درباره تزریق مستقیم این پول و تاثیر آن بر اقتصاد صحبت کرد، چون این دارایی به طور مستقیم وارد چرخه اقتصادی نخواهد شد.
همانطور که خرج کردن این دارایی با محدودیت ها و شروطی همراه است. وانگهی رقم شش ميليارد دلار در اقتصاد ایران عدد چندان بزرگی نیست.
ایران جمعیتی بیش از ۸۵ میلیون نفر دارد. تقاضای خودرو در ایران رقمی نزدیک به همین عدد شش میلیارد دلار است. از این جهت باید دقت کرد که این رقم، عدد چندان بزرگی نیست و نباید انتظار زیادی از آن داشت و نمی توان منتظر تاثیر این اتفاق بر اقتصاد بود.
یکی از مشکلات کشور کمبود منابع مالی برای سرمایه گذاری در حوزه های زیر ساختی و همچنین تکمیل پروژه های راکد و متوقف شده است. دولت توانایی تامین منابع مالی لازم را ندارد. کمبود منابع مالی دولت خود را در کسری بودجه و تورم نشان می دهد.
دولت به تامین مالی احتیاج دارد تا برنامه های توسعه را به جریان بیاندازد. اگر استارت پروژه های عمرانی اتفاق نیفتد، اشتغال ایجاد نمی شود و اقتصاد در مسیر رشد حرکت نخواهد کرد و هر چقدر که از این شش میلیارد آزاد شود تاثیر چندانی بر اقتصاد نخواهند داشت.
نگارنده وقتی می تواند نسبت به آزاد سازی دارایی های ایران امیدوار باشد که این منابع راه خود را به سوی توسعه اقتصادی کشور باز کنند.
بخش بزرگی از مشکلات امروز اقتصاد ایران در تحریم های سال های گذشته ریشه دارد. مشکلاتی که در محدود شدن روابط بانکی ایران با سایر کشورها وجود دارد. اگر چنین اتفاقی رخ دهد اوضاع اقتصادی و به تبع آن زندگی مردم بهبود می یابد.
از این رو باید هر گفت و گو و مذاکره ای به جهت رفع تحریم ها، پیوستن به اقتصاد جهان و قرار گرفتن سیستم بانکی در پیوند با بانک های خارجی باشد. این مشکل باید برداشته شود.