معاون اول رییس‌جمهور گفته است: «ملت ایران بزرگتر از آن است که با تحریم‌ها کوتاه بیاید.» اما اگر کمی دقیق نگاه کنیم، وضعیت امروز کشور شبیه ماشینی است که در سراشیبی حرکت می‌کند و ترمزهایش یا خراب‌است یا دست‌کم به نظر می‌رسد کسی سراغش نمی‌رود. مسافران نگران هستند، بعضی می‌دانند ممکن است هر لحظه ماشین در جاده گیر کند یا به مانعی برخورد کند. راننده اما، با همان آرامش همیشگی، پشت فرمان نشسته و می‌گوید: «نگران نباشید، شما آنقدر قوی هستید که هیچ چیز نمی‌تواند شما را متوقف کند.» این همان حکایت فعلی ماست ؛ مردمی گرفتار مشکلات اقتصادی و اجتماعی، و مسئولینی که بیشتر وقت خود را صرف دادن اطمینان‌های شعاری می‌کنند تا اصلاح مسیر. گویا شعار «مقاومت ملت» جایگزین تدبیر و برنامه‌ریزی شده است و هر مشکل جدی، با یک لبخند و جمله‌ی پرطمطراق «ملت ما بزرگ است» پاسخ داده می‌شود. آری، ملت ایران بزرگ است. اما بزرگی او در صبر بی‌پایان و تحمل بی‌عملی نیست. همان‌طور که هیچ مسافری در ماشینی بدون ترمز تنها با «امید به استقامت» به مقصد نمی‌رسد، کشور نیز تنها با شعار نمی‌تواند از مسیر پرچالش عبور کند. بزرگی ملت ایران در توانایی تغییر و ساختن آینده‌ای بهتر است. مسئولیت حکومت اما این است که فرمان را به‌دست تدبیر بسپارد و به جای «نواختن موسیقی پشت فرمان»، مسیر را هموار کند تا ماشین، و ملت، هر دو به سلامت به مقصد برسند.