مریم شیرافکن: آیا می‌دانستید زمان‌بندی دقیق ورزش بعد از غذا می‌تواند نقشی حیاتی در کنترل قند خون داشته باشد؟ یافته‌های تازه پژوهشگران دانشگاه رم نشان می‌دهد که فقط نوع و شدت ورزش مهم نیست، بلکه زمان شروع فعالیت پس از وعده غذایی تأثیر قابل‌توجهی در تنظیم قند خون دارد. بر اساس این بررسی که در آوریل ۲۰۲۴ منتشر شده، بهترین زمان برای شروع ورزش پس از غذا ۱۵ دقیقه بعد از غذا برای افراد سالم و ۳۰ دقیقه بعد از غذا برای افراد دیابتی است. علت؟ در این بازه زمانی، قند خون هنوز به اوج نرسیده و ورزش می‌تواند به کاهش یا تثبیت آن کمک کند. اما چه نوع ورزشی مؤثر است؟ خبر خوب این است که هم ورزش‌های هوازی (مثل پیاده‌روی یا دوچرخه‌سواری) و هم تمرینات قدرتی (مثل وزنه‌زدن یا تمرین با کش‌های مقاومتی) می‌توانند مفید باشند. با این حال، محققان می‌گویند ترکیب این دو نوع ورزش نتیجه بهتری دارد. نکته جالب‌تر این است که اگر تمرین با ورزش هوازی شروع شود و سپس تمرین قدرتی انجام شود، تأثیر بهتری بر قند خون دارد. نکته دلگرم‌کننده برای افرادی که وقت یا توان ورزش طولانی ندارند: حتی ۱۰ دقیقه فعالیت بدنی با شدت متوسط (که باعث شود کمی نفس‌نفس بزنید اما بتوانید حرف بزنید) می‌تواند مؤثر باشد. همچنین استراحت‌های فعال کوتاه در طول روز مثل بلند شدن و حرکت دادن بدن هر ۳۰ دقیقه، نقش مهمی در کنترل قند خون دارد.
برای افرادی که توانایی ورزش‌های سنگین ندارند، حتی حرکات ساده‌ای مثل انقباض عضلات پا یا حرکات دست‌ها نیز مؤثر است.
شروع ورزش ۱۵ تا ۳۰ دقیقه پس از غذا بهترین زمان برای کاهش قند خون است.
ترکیب ورزش هوازی و مقاومتی، با شروع از هوازی، بیشترین تأثیر را دارد.
حتی فعالیت‌های کوتاه‌مدت یا حرکات ساده نیز مفید هستند.
استراحت‌های فعال هنگام نشستن طولانی را فراموش نکنید.
اگر می‌خواهید قند خونتان را کنترل کنید، کافی است بعد از غذا کمی حرکت کنید - حتی یک پیاده‌روی کوتاه می‌تواند معجزه کند!
گیر افتادن در «حفره کیهانی»
نتایج پژوهشی تازه نشان می‌دهد ممکن است ما در دل یک خلأ عظیم و کم‌چگال به قطر یک میلیارد سال نوری زندگی کنیم. در میان تاریکی بیکران کیهان، ما ممکن است در مرکز یک حفره عظیم و خلوت از جهان زندگی کنیم. این خلأ «Void» گفته می‌شود، منطقه‌ای بسیار کم‌چگال است که کهکشان‌ها در آن نسبت به میانگین جهان بسیار پراکنده‌تر هستند. نتایج یک پژوهش جدید در دانشگاه پورتسموث در بریتانیا، ما را با این احتمال شگفت‌انگیز روبه‌رو کرده است. پژوهشگران با بررسی داده‌های ۲۰ سال گذشته از پدیده‌ای به نام نوسانات آکوستیک باریونی (BAO) که در واقع پژواک‌هایی از امواج صوتی دوران مهبانگ (Big Bang) هستند، الگوهایی غیرمنتظره یافتند. این امواج که در توزیع کهکشان‌ها در جهان ثبت شده‌اند، مانند خط‌کش کیهانی عمل می‌کنند. اگر ما واقعاً در مرکز یک Void باشیم، این الگوها باید در اطراف ما دچار اعوجاج شوند و داده‌ها دقیقاً چنین تغییری را نشان می‌دهند. یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های کیهان‌شناسی، تناقض بین اندازه‌گیری‌های مختلف از نرخ انبساط جهان یا همان «ثابت هابل» است. اگر ما واقعاً درون یک Void باشیم، محیط اطراف ما خالی‌تر است و کهکشان‌ها به‌نظر می‌رسد با سرعت بیشتری از ما دور می‌شوند. این یعنی انبساط محلی سریع‌تر به‌نظر می‌رسد و می‌تواند بدون نیاز به تغییر کل مدل کیهان‌شناسی، این تناقض را توضیح دهد. کهکشان‌ها تمایل دارند مانند خوشه برساووش، با حفره‌های بزرگ در بین خود، به صورت خوشه‌های کوچک‌تر در کنار هم قرار گیرند. اما در مقیاس‌های بزرگ، همه چیز باید یکنواخت باشد. پژوهشگران می‌گویند باید مطالعات بیشتری با ابزارها و روش‌های مستقل انجام شود تا بفهمیم آیا واقعاً در دل یک حباب کیهانی زندگی می‌کنیم یا نه. اگر چنین باشد، نه‌تنها درک ما از جهان دگرگون خواهد شد، بلکه نشان می‌دهد که جایگاه ما در کیهان، خاص‌تر و عجیب‌تر از چیزی است که قبلاً تصور می‌کردیم.