تازه‌ترین نمایشگاه آثار دهه ۴۰ و ۵۰ هادی هزاوه‌ای، نقاش، مدرس و پژوهشگر ایرانی جمعه ۲۰ مهر در نگارخانه آریا آغاز به کار کرد و تا جمعه ۴ آبان ادامه دارد، هنرمندی که ۲ نگاه متفاوت به آثارش وجود دارد، برخی او را هنرمندی تقلیدی و تابع مد روز می‌دانند و برخی آثار او را پیشرو و حیرت انگیز تفسیر کردند.به گزارش ایرنا، تازه‌ترین نمایشگاه هادی هزاوه‌ای، نقاش، مدرس و پژوهشگر ایرانی با عنوان مروری بر نقاشی‌های دهه ۴۰ و ۵۰ در نگارخانه آریا برپاست.
هزاوه‌ای در دوران نخست کاری متاثر از حال‌وهوای نوسنت‌گرایی باب روز بود و تمایل روشنی به مکتب سقاخانه نشان می‌داد. اما رفته‌رفته از این جریان دور شد و بیان شخصی خودش را شکل داد. نخستین بارقه‌های این تغییر ذائقه در کارنمای سال ۱۳۴۵در سالن دانشکده‌ی هنرهای زیبا نمایان شد و مشخصه‌های سبکی جدید او در نمایشگاه سال ۱۳۴۷ در «بیست‌وپنج سال آفرینش هنری» در موزه‌ی ایران باستان، شکلی منسجم یافت.
او در دوره‌های بعدی آثارش نیز پیوند خود را با سنت هنری حفظ کرد اما به‌جای استفاده از نمودهای صوری و عناصر ظاهری، جنبه‌های تحلیلی و منطق حاکم بر این سنت را مورد توجه قرار داد.
رویین پاکباز در نقد دوره‌ی اول آثار هزاوه‌ای می‌نویسد: «این گرایش سوررئالیستی و یا تاثیر گذشته در کارهای او فکر می‌کنم صرفاً تقلیدی است؛ به عبارت دیگر، نوعی متابعت از مد روز است. هزاوه‌ای برداشت کاملاً ناآشنایی از این مسائل دارد و حاکی از نیازهای درونی او نیست... گذشته از این، تزلزل و نوسان او بین دو حد سوررئالیسم و سنت‌گرایی، عدم شناخت او از واقعیت جستجوهای هنری را آشکار می کند».
جواد مجابی درباره‌ی آثار متاخر او می‌نویسد: «در آثار تازه‌اش، هزاوه‌ای هندسه‌ی ایرانی را که در کاربندی عمارت یزد، آینه‌کاری مزارات، تکثیر و تنوع نقوش کاشی، و در طرح‌های فرش و دستبافت‌ها کارکرد قرناقرن داشته، مایه‌ی کار خود قرار داده و با دقت و حوصله‌ای کم‌نظیر، این سطوح مشابه و متقارن را در ترکیبی که سایه‌روشن رنگ‌ها آن را چندلایه نشان می‌دهد، آشکار می‌سازد، که در این رفتار بیشتر شبیه تکرار ورد برای رسیدن به مراقبه‌ای درونی است».
هوشنگ سیحون درباره وی چنین گفته است: هزاوه ای انسان بی قراری است که خلق آثارش از خواست و زبان زمانه فاصله ای همیشگی دارد. آثار او پیش از زمان خود و بازتاب دهنده اندیشه هایی در نقد وضعیت بشری است.
درباره هنر او نمی توان با قطعیت سخن گفت. در برابر او و آثارش مبهوت میشویم بهتی که همیشگی و دیرباز است.
او در کارهایش تربیت و فهم فرهنگ ایرانی را همراه دارد و همچنان با رویی گشاده به جهان از روی پذیرش لبخند می‌زند.