ستاره صبح- پارسا سپهری: در اواخر قرن بیستم مقوله مسئولیت‌های اجتماعی CSR به عنوان یکی از مؤلفه‌های «توسعه پایدار» در علم مدیریت ظهور کرد. در این راستا، صنایع موظف شده‌اند که بودجه مشخصی برای مسئولیت‌های اجتماعی اختصاص دهند و خدماتی به مناطق پیرامون آسیب‌دیده از این صنعت ارائه دهند. در این میان نه‌تنها صنایع بزرگ مشکلات زیست‌محیطی که در استان‌ها ایجاد می‌کنند را برطرف یا جبران نمی‌کنند بلکه سود به‌دست‌آمده از صنایع صرف استان‌های دیگر، نهادها و شرکت‌های دولتی و غیردولتی و اشخاص حقیقی و حقوقی می‌کنند و بدین ترتیب پول‌ها به صورت رانت توزیع می‌شود و استان صاحب صنعت مانند اصفهان و خوزستان و ... با مشکلات زیست‌محیطی، رفاهی و اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند. گفته می‌شود که نحوه پرداختن به مسئولیت‌های اجتماعی در شرکت ملی نفت و شرکت فولاد خوزستان سؤال‌برانگیز است و در راستای اهداف مسئولیت اجتماعی نیست.